"Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι"

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Η ταινία της εβδομάδας από την κινηματογραφική λέσχη Ιεράς πόλεως Μεσολογγίου

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ


www.cinemes.gr



ΚΥΡΙΑΚΗ 27-03-11 ΩΡΕΣ: 7-9 & 9-11 μ.μ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 28-03-11 ΩΡΕΣ: 7-9 & 9-11 μ.μ.



ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΡΑΣΟΣ

TRUE GRIT

Γούεστερν, Δράμα, Περιπέτεια

Διάρκεια:110'

Διανομή: UIP (Ελλάδα)

Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο

Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ίθαν Κοέν

Ηθοποιοί: Τζεφ Μπρίτζες, Ματ Ντέιμον, Τζος Μπρόλιν, Χέιλι Στάινφελντ

Οι ιδιοφυείς αδελφοί Τζόελ και Ίθαν Κοέν, αποδομούν όπως εκείνοι και μόνο εκείνοι ξέρουν μια πρωτότυπη ιστορία αυτοδικίας, με στόχο να φωτίσουν την ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριας, μιας δεκατετράχρονης εκδικήτριας που βλέπει μπροστά στα μάτια της να δολοφονείται ο πατέρας της για μερικά δολάρια, από τους υποτακτικούς τους στο κτήμα ενώ αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της και να αποδώσει δικαιοσύνη... Φτάνει, λοιπόν, στο Αρκάνσας με σκοπό να βρει το δειλό Τομ Τσέινι που λέγεται πως σκότωσε τον πατέρα της και ζητά τη βοήθεια ενός φιλικού προς το αλκοόλ, μονόφθαλμου, ομοσπονδιακού αστυνομικού, του Ρούστερ Κόγκμπερν, ο οποίος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, δέχεται τελικά να τη βοηθήσει, και να τον καταδιώξει. Τον Τσέινι όμως καταδιώκει και ένας άλλος αστυνομικός, ο Λα Μπιφ, που θέλει κι αυτός από την πλευρά του να τον συλλάβει και να τον παραδώσει στις αρχές του Τέξας, ώστε να δικαστεί εκεί κι εκείνος να πάρει την αμοιβή της επικήρυξής του…

Οι τρεις τους τώρα, καθένας για τους δικούς του λόγους, αναζητούν τον Τσέινι δίχως να ξέρει κανείς τους πού θα τους βγάλει αυτή η περιπέτεια… Το νέο πόνημα των αδερφών Κοέν αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Τσαρλς Πόρτις.

Λίγα λόγια για την ταινία…

Τα φοβερά και τρομερά αδέρφια επιμένουν μάλιστα εμφατικά σε αυτό το γεγονός προκειμένου να ξεκαθαρίσουν πως η ταινία τους δεν θα πρέπει να θεωρηθεί remake της πρώτης ταινίας που άντλησε έμπνευση από το βιβλίο γυρισμένης εν έτει 1969 από τον Χένρι Χάθαγουεϊ, η όποια έμελλε μάλιστα να χαρίσει στον Τζον Γουέιν το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Απλούστατα, πρόκειται για τη δική τους κινηματογραφική εκδοχή πάνω στην πρώτη ύλη του μυθιστορήματος.

Τόπος η μετεμφυλιακή Άγρια Δύση, ορφανή από κώδικες, απογυμνωμένη από ηρωισμό και ενθουσιασμό, μία πνευματική terracotta, προσμένοντας τους νέους κανόνες, σε αναμονή μίας καινούργιας ρότας, ενός καινούργιου στίγματος.

Οι Κοέν ούτε ακριβώς αποδομούν ένα παραδοσιακό genre ούτε ακριβώς καταλύουν τους γνωστούς κώδικες. Δεν αρκούνται σε ένα απλό ρόλο μαστροχαλαστή η ανακαινιστή, θεωρούν το δικό τους σύμπαν αυτάρκες και τυλίγουν τα σπάργανα ενός έθνους και μίας ιστορίας στο δικό τους πέπλο σκληρής και αδυσώπητης ελαφρότητας. Δεν υπήρξε καμία αθωότητα και πώς να υπάρξει σε ένα κόσμο αυτοδικίας, αίματος, αποθέωσης του ανελέητου προσωπικού συμφέροντος; Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι θα κινήσει τα νήματα. Είναι εξαιρετικά σώφρων και μυαλωμένη, αποφασιστική και σκληρή όσο και οι μισθοφόροι απονεμητές της δικαιοσύνης, φορτικά δίκαιη και αναλυτική σε όλες τις διαπροσωπικές συνδιαλλαγές της. Πάνω απʼ όλα όμως, διψά για εκδίκηση και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα εναντίον της και σίγουρα η ηλικία της δεν αποτελεί πρόβλημα. Έχει ήδη προλάβει να δει τον πατέρα της να δολοφονείται ενώπιόν της, βλέπει καθημερινά κρεμάλες εν είδει δημόσιου θεάματος, έχει κοιμηθεί σε φέρετρο δίπλα σε νεκρούς, οπότε πού το περίεργο στο να επιζητά τον θάνατο ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει; Σαν μία έναρξη της φιλμικής δομής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, κανονίζει επιμελώς όλα τα επουσιώδη (εκπληκτική η σκηνή των μακροσκελών διαπραγματεύσεων με τον έμπορο – μαυραγορίτη!) και προσεγγίζει αργά και σταθερά τον στόχο της με σκοπό να κλείσει τον κύκλο.

Η αναζήτηση ξεκινά, σε ένα οδοιπορικό όπου ο φυσικός χώρος μίας ιστορικής εποχής και ταυτόχρονα ο ναός μία ελεγειακής μυθολογίας βρίσκουν την αίγλη τους, την επικύρωσή τους, μέσα από τη μεγαλοπρεπή απεραντοσύνη των εκτάσεων. Σταθερός τόνος το τυπικό κοενικό μειδίαμα, με τους ειρωνικούς διαλόγους, το μαύρο χιούμορ, τις ανενδοίαστες σφήνες βίας που δεν χαρίζονται σε κανέναν ως μία λειτουργία ολοκληρωτικά αβίαστη. Συνοδοιπόροι της ανήλικης εκδικήτριας δύο επί πληρωμή όργανα του νόμου που έχουν μετατραπεί σε κυνηγοί κεφαλών. Κυριότερος εκ των δύο ένας δυσκίνητος και δύστροπος ανθρώπινος όγκος (ο «Dude» φορά πλέον μπότες και σπιρούνια), ένα απολειφάδι ενός κάποιου ένδοξου ή τέλος πάντων έντονου παρελθόντος, ένας αρνητής κανόνων που συνεχώς αυτό-παρωδείται.

Μολαταύτα, όπως θα αποδειχθεί αργότερα, οι ηθικοί νόμοι εξακολουθούν να έχουν μία βαρύνουσα σημασία για αυτόν και έχει αρκετό κουράγιο για μία (πρώτη και;) τελευταία έξαρση δονκιχωτικής δράσης. Εξάλλου όπως έχουμε ήδη προαναφέρει, τα πάντα θα εξελιχθούν ως οφείλουν σε αυτή την αργόσυρτη ιδιότυπη καουμπόικη τραγωδία. Χωρίς εκρήξεις και μέσα από μία αδρανή απάθεια οι ανώτεροι νόμοι θα εφαρμοστούν με πληρότητα και ο καθείς θα λάβει τη δικαίωση και τη συντριβή που του αναλογεί. Η αυτοδικία μπορεί να είναι μονάχα μία αυστηρά προσωπική υπόθεση αλλά θα συνοδευτεί από την απαραίτητη έκκριση δηλητηρίου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αντί επιλόγου ας προσέξουμε λίγο περισσότερο το επιμύθιο που συμπληρώνει την πρώτη κάθαρση. Εύλογα και αναμενόμενα, η ηρωίδα μας επέλεξε την ισόβια μοναξιά ως καταφύγιο. Ήταν σα να έζησε όλα όσα της αναλογούσαν, πώς και με ποιον να συγχρωτιστεί από εδώ και πέρα; Ο δεύτερος πατέρας της πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα πλανόδιο τσίρκο απομίμησης του παλιών καλών καιρών του Φαρ Ουέστ. Πέθανε ως όφειλε μόνος, μία καρικατούρα της ιδιότητάς του, ένα κακέκτυπο της ταυτότητάς του. Ο τρίτος της παρέας, ας τον ονομάσουμε «λατρεμένο θείο» στην κλίμακα των σχέσεων, αγνοείται, ίσως και να είναι ζωντανός ακόμη, μία συνάντηση θα ήταν καλοδεχούμενη αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Όλα θα κυλήσουν όπως είναι να κυλήσουν, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

του Γιώργου Παπαδημητρίου myfilm.gr





 
*/*Ευχαριστούμε που μας επισκεφθήκατε!*/*