"Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι"

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Eθελοντική δράση στο δήμο στους τομείς του πρασίνου, της καθαριότητας και του πολιτισμού



Ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου προσκαλεί τους πολίτες, τους φορείς και τους συλλόγους, σε συναντήσεις εργασίας, με θέμα: ΄΄ Η εθελοντική δράση στο δήμο στους τομείς του πρασίνου, της καθαριότητας και του πολιτισμού ΄΄.




Οι συναντήσεις θα πραγματοποιηθούν:



1) Την Τέταρτη 2 Φεβρουαρίου, στις 6 μμ στο Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο για τους πολίτες και τους συλλόγους του πρώην Δήμου Μεσολογγίου.



2) Την Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου, στις 6 μμ στο Αιτωλικό, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, για τους πολίτες και τους Συλλόγους του πρώην Δήμου Αιτωλικού.



3) Την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου στις 6 μμ στο Νεοχώρι στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, για τους πολίτες και τους Συλλόγους του πρώην Δήμου Οινιάδων.







Ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου



Παναγιώτης Α. Κατσούλης





Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Η ταινία της εβδομάδας από την κινηματογραφική λέσχη Μεσολογγίου

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ


www.cinemes.gr



AGORA

ΚΥΡΙΑΚΗ 30-01-11 ΩΡΕΣ: 6.30-9 & 9-11.30 μ.μ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 31-01-11 ΩΡΕΣ: 6.30-9 & 9-11.30 μ.μ.



ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΔΡΑΜΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ

Διάρκεια: 126'

Διανομή: Odeon

Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο

Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Αμεναμπάρ

Ηθοποιοί: Ρέιτσελ Βάις, Μαξ Μινγκέλα, Όσκαρ Άιζακ



Στη Ρωμαϊκή Αίγυπτο, τον 4ο αιώνα μ.Χ., η αστρολόγος-φιλόσοφος Υπατία της Αλεξάνδρειας μάχεται για να σώσει τη συγκεντρωμένη σοφία του αρχαίου κόσμου. Η μειοψηφία του χριστιανικού πληθυσμού υποκινεί τη βία στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα ενός εμφυλίου πολέμου τεραστίων διαστάσεων. Ο σκλάβος της Υπατίας, Ντάβους, είναι διχασμένος ανάμεσα στην αγάπη για την αφέντρα του και στην πιθανότητα να αποκτήσει την ελευθερία του, με την έλευση του Χριστιανισμού.

Λίγα λόγια για την ταινία

Κόρη του Θέωνα, τελευταίου διευθυντή της θρυλικής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, η Υπατία έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν επήλθε η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο κόσμος άρχισε να αλλάζει. Αστρονόμος, μαθηματικός και φιλόσοφος, η Υπατία ήταν μια διάσημη επιστήμονας και σύμβολο της ανοχής στην πατρίδα της την Αλεξάνδρεια. Αν και οι επιστημονικές της δουλειές έχουν χαθεί, η εικόνα της που έχει μείνει στην ιστορία είναι αυτή μιας δυνατής γυναίκας που αφιέρωσε τη ζωή της στην έρευνα για την αλήθεια.

" Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε ο,τιδήποτε είναι γνωστό για την Υπατία", τονίζει ο Αλεχάντρο Αμεναμπάρ. "Πολλά είναι γνωστά για τον θάνατό της, για το τι σήμαινε για την πόλη της εκείνη την περίοδο, για την ίδια ως άνθρωπο και για το τι συμβολίζει. Όμως λίγα πράγματα είναι γνωστά για τη δουλειά της".

" Δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι για την Υπατία και εξεπλάγην όταν άρχισα να διαβάζω διάφορα για τη ζωή της και να ανακαλύπτω πράγματα", υποστηρίζει η Ρέιτσελ Βάις, που υποδύεται την Υπατία στην ταινία. "Πρόκειται για μια εκπληκτική γυναίκα που είχε μια ασυνήθιστη ζωή. Ήταν αναμφίβολα μύθος στην Ευρώπη του 18ου αιώνα μεταξύ των ρομαντικών ποιητών. Την εξιδανίκευσαν και τη λάτρεψαν, έγραψαν ποιήματα γι' αυτήν, η οποία ήταν μια ρομαντική ηρωίδα. Φαντάζομαι όλα αυτά συνέβησαν γιατί ήταν ένα σύμβολο του πάθους, της μάθησης και της λογικής και σκοτώθηκε από φονταμενταλιστές".

" Η Υπατία είχε δύο πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά", τονίζει ο σεναριογράφος Ματέο Χιλ. "Από τη μια, αντιπροσώπευε ξεκάθαρα την ελληνική διανόηση, την έρευνα για την αλήθεια μέσω της σκέψης, σε έναν κόσμο όπου οι θρησκείες είχαν μεγάλη επιρροή στις καθημερινές ζωές των ανθρώπων και η ίδια συνεχώς προσπαθούσε να αυξήσει αυτή την επιρροή. Από την άλλη, ήταν μια γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Μια γυναίκα που ήθελε να ζήσει τη ζωή της όπως θα έκανε ένας άνδρας, με την ίδια ελευθερία στο να κάνει έρευνα και να αφοσιωθεί στη φιλοσοφία, όπως ο πατέρας της. Γι' αυτό και πήρε την απόφαση να μην δοθεί ποτέ σε κανέναν άνδρα- ώστε να μην της κλέψουν την ελευθερία που χρειαζόταν...".

Η Υπατία έμεινε στην Ιστορία ως ένας θρύλος. Λατρεμένη για την εξυπνάδα της και λόγω της εκτίμησης που εξέλαβε για τη θέση που κέρδισε στην κοινωνική ιεραρχία της πόλης, απεικονίζεται από πηγές της εποχής ως μια γυναίκα μεγάλης ομορφιάς που ενέπνευσε το πάθος σε όσους την περιτριγύριζαν.

Σχολιάζει η Ρέιτσελ Βάις: "Η Υπατία πέθανε παρθένα. Γνωρίζουμε από ορισμένα γράμματα μαθητών της ότι προκάλεσε την απίστευτη αφοσίωση ανάμεσα στους μαθητές της. Κάποιοι από αυτούς ίσως την είχαν ερωτευτεί κιόλας. Υπάρχει η αίσθηση ότι ένας από τους αγαπημένους της μαθητές ίσως ήταν ερωτευμένος μαζί της, όμως εκείνη ήταν πολύ σεμνή και ποτέ δεν ξεπερνούσε τα όρια της σχέσης δασκάλου/μαθητή. Όμως φαίνεται ότι υπήρχε κάτι σε αυτήν που ενέπνεε πραγματικά τους μαθητές της και ήταν αρκετά πιστοί απέναντί της, ενώ ήταν αρκετά ασυνήθιστο για μια γυναίκα να διδάσκει στη βιβλιοθήκη εκείνη την εποχή".

Στο "Agora", δύο άντρες προσπαθούν να κερδίσουν την καρδιά της: ο δούλος της Ντάβους και ο Ορέστης, ένας από τους μαθητές της. "Ο Ντάβους είναι ένας χαρακτήρας που επινοήσαμε", δηλώνει ο Αμεναμπάρ, "όμως είναι ένας άνθρωπος-κλειδί γιατί μέσω αυτού βλέπουμε τις εργασίες της πόλης, το περιβάλλον της Υπατίας, την ελληνορωμαϊκή κοινωνία και τον αρχαίο κόσμο γενικότερα, πώς γινόταν αντιληπτή η σκλαβιά τον 4ο αιώνα. Ο Ντάβους δεν είναι σίγουρος αν πρέπει ή όχι να γίνει Χριστιανός. Βλέπουμε τον Χριστιανισμό στα πρώιμα χρόνια του μέσα από τα μάτια του, πώς εξελίχθηκε από μια εκδιωκόμενη θρησκεία σε κυρίαρχη. Ο Ντάβους έγινε ένας παραβολάνος. Οι παραβολάνοι ήταν μια θρησκευτική ομάδα πολύ χαρακτηριστική της εποχής εκείνης, ένα γκρουπ μοναχών που ξεκίνησαν αρχικά με σκοπό να βοηθήσουν τους φτωχούς και κατέληξαν να γίνουν ένα ένοπλο κομμάτι της Εκκλησίας".

" Η Υπατία είναι αναμφίβολα κομμάτι της αριστοκρατίας, της ανώτερης τάξης της Αλεξάνδρειας, και το ενδιαφέρον σχετικά με την κουλτούρα τους ήταν ότι ενδιαφέρονταν για τα πάντα. Ενδιαφέρονταν για την τροχιά της Σελήνης , για τον ήλιο, τα αστέρια και ήταν βαθιά ουμανιστές. Είχαν όμως αυτό το στίγμα, που λεγόταν σκλαβιά. Είχαν μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων που ήταν σκλάβοι, που δεν θεωρούνταν άνθρωποι. Θεωρούνταν ότι ήταν η επόμενη κατηγορία μετά τα ζώα, το οποίο είναι αρκετά περίεργο αν σκεφτούμε πόσο βαθιά σκεπτόμενοι και ανθρωπιστές ήταν", εξηγεί η Ρέιτσελ Βάις.

" Ο Ορέστης είναι ένα τυπικό παράδειγμα του πώς θα ήταν ένας νέος αριστοκράτης εκείνη την εποχή, ένα από εκείνα τα αγόρια που προετοιμάζονται για αυριανοί ηγέτες", υποστηρίζει ο Όσκαρ Άιζακ, που υποδύεται τον Ορέστη. "Κάποιοι από αυτούς είναι πολύ φιλόδοξοι και κάποιοι άλλοι ζουν με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς. Νομίζω ότι ο Ορέστης αρχικά είναι ένα από αυτά τα παιδιά, μην όντας σίγουρος τι θέλει να κάνει. Είναι έξυπνος, λίγο αλαζόνας, λίγο ισχυρογνώμων και ερωτεύεται τη δασκάλα του Υπατία και προσπαθεί να την αποπλανήσει".



Πηγή: myfilm.gr

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Σεμiνάριο από το Καλλιτεχνικό εργαστήρι Ι.Π.Μεσολογγίου

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ Ι.Π ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ








ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ







Το Τμήμα Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών του Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου Ι.Π Μεσολογγίου διοργανώνει Ημερίδα για την μουσικοχορευτική παράδοση της Καλύμνου με εισηγήτρια την κυρία Άννα Μαύρου.



Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου από 6:00 έως 10:00 μμ.στο χώρο του συλλόγου Ξενοκράτειο Κτήριο Ά όροφος



Πληροφορίες: τηλ.6946024077



Mail:paliourassp@yahoo.gr







.

Η Διέξοδος παρουσιάζει το λεύκωμα "Μεσολόγγι Ιερή πόλη"

Η "Διέξοδος" στα πλαίσια των εκδοτικών της δραστηριοτήτων κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες ένα καινούργιο βιβλίο με τον τίτλο "ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ - Ιερή Πόλη".




Πρόκειται για ένα, μεγάλων διαστάσεων, πολυτελές λεύκωμα 200 εικονογραφημένων σελίδων που απευθύνεται πρωτίστως στον ξένο επισκέπτη του Μεσολογγίου είτε σαν καλωσόρισμα είτε σαν κατευόδιο του.



Η έκδοση είναι πολυσυγγραφική και παρουσιάζει μιά σφαιρική "εικόνα" της Ιερής Πόλης από την πρώτη της εμφάνιση στο τέλος της Αναγέννησης μέχρι τις μέρες μας, χωρίς να παραβλέπονται και οι αρχαιότητες που την περικλείουν.



Η πρώτη παρουσίαση του λευκώματος θα γίνει στην Αθήνα το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής (Σταδίου 13) από τον Μεσολογγίτη ευπατρίδη κ. Αναστάση Πεπονή, τον πανεπιστημιακό καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης κ. Μάνο Στεφανίδη, την συγγραφέα κυρία Ελένη Πριοβόλου και τον σκηνοθέτη κ. Περικλή Χούρσογλου.



Την εκδήλωση θα χαιρετήσει ο Δήμαρχος της Ιερής Πόλης κ. Πάνος Κατσούληςκαι θα συντονίσει ο δημοσιογράφος κ. Βασίλης Πάικος.


Το λεύκωμα απαρτίζεται από πέντε κεφάλαια με 45 κείμενα μέσα από το περιεχόμενο των οποίων ο αναγνώστης μπορεί να πληροφορηθεί ο,τιδήποτε σχετίζεται με το Μεσολόγγι: Tο πρώτο κεφάλαιο με τον τίτλο «Ιεράν σε ονομάζω» ξεκινά με το ομώνυμο απόσπασμα της ομιλίας του Αναστάσιου Πολυζωίδη στο Ναύπλιο το 1825 και της ομιλίας του Λουκή Ακρίτα "Κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης Μεσολογγίου" ενώ στη συνέχεια περιλαμβάνονται κείμενα της συγγραφέως Ακακίας Κορδόση και της ιστορικού - αρχαιολόγου Ανδρονίκης Χρυσάφη για την Ιστορία και την Έξοδο του Μεσολογγίου, της καθηγήτριας γαλλικής φιλολογίας Παναγιώτας Δακαλάκη για τους Φιλέλληνες και τον Φιλελληνισμό και της μαθηματικού Βάσως Μπίσσα-Σταφυλάκη για τους λησμονημένους της Ιστορίας.


Στο κεφάλαιο «Η πόλη του πνεύματος» που ακολουθεί περιλαμβάνονται κείμενα της φιλολόγου Όλγας Γιαννακογεώργου-Μαυρομάτη για τους λογοτέχνες του Μεσολογγίου, της φιλολόγου-αρχαιολόγου Λαμπρινής Ντρουμπάλη για την παιδεία στο Μεσολόγγι από τα προεπαναστατικά χρόνια έως το 1940 και του καθηγητού μουσικής Χρήστου Βλαχογιάννη για την μουσική παράδοση του Μεσολογγίου. Στο επόμενο κεφάλαιο Στην θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη περιλαμβάνονται κείμενα της σύνταξης για την λιμνοθάλασσα και το ηλιοβασίλεμα, της γεωλόγου Αναστασίας Ρούσση για το οικοσύστημα της περιοχής και της φιλολόγου Μάχης Παπαζήση για τα ιστορικά νησάκια της λιμνοθάλασσας. Στο κεφάλαιο «Ένα απέραντο μουσείο» που ακολουθεί περιλαμβάνονται κείμενα του ξεναγού Γιώργου Αποστολάκου για τον Κήπο των Ηρώων, των αρχαιολόγων Μαρίας Σταυροπούλου -Γάτση και Γιώργου Σταμάτη για τις αρχαιότητες του Μεσολογγίου και της σύνταξης για όλα τα μουσεία, τις πινακοθήκες και τα μνημεία του Μεσολογγίου.

Τέλος στο κεφάλαιο «Διαρκώς εν εγρηγόρσει» περιλαμβάνονται κείμενα της φιλολόγου-αρχαιολόγου Σωτηρίας Τσατσά-Πατσουράκη για τα νεοκλασσικά κτήρια του Μεσολογγίου, του καθηγητού Βυζαντινής μουσικής Γιάννη Δακαλάκη για τις εκκλησίες του Μεσολογγίου, της φιλολόγου Μαρίας Μπακαδήμα για τον Τύπο στο Μεσολόγγι την περίοδο 1821-1939, του επίτιμου Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Σπύρου Κανίνια για την Δικαιοσύνη στο Μεσολόγγι την περίοδο 1821-1826, του δασκάλου Αριστείδη Καβάγια για τους πέντε μεσολογγίτες Πρωθυπουργούς, της δασκάλας Ελένης Καρανικόλα για το πανηγύρι του Άη Συμιού, της σύνταξης για τις Γιορτές Εξόδου και τέλος του καθηγητού πανεπιστημίου Βασίλη Κατσαρού για την προέλευση της ονομασίας Μεσολόγγι.

Τα κείμενα του λευκώματος συμπληρώνουν 160 φωτογραφίες της Δήμητρας Καρέτσου, Αντώνη Μαρούδα, Χρήστου Πρεβεζάνου και Νίκου Σιάμου. Ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός ανήκει στον Γιάννη Πικραμένο, οι λογοτεχνικές προσαρμογές στη Θεώνη Κουλουρή ενώ τον συντονισμό και την γενική επιμέλεια της εκδόσης είχε ο Αλτάνιος Κλεισοβίτης.


Αφιέρωμα στον Steve McCurry: « Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα»







Afghan girl, Pakistan,1984

Ο Βασίλης Αρτίκος παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Αμερικανό φωτογράφο Steve McCurry, την Τετάρτη 26 Ιανουαρίου στις 7 μμ στο Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο. Ο McCurry είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους φωτογράφους, γνωστός για τις έγχρωμες φωτογραφίες του από διάφορα εμπόλεμα μέρη του πλανήτη και τιμημένος με πολλά διεθνή βραβεία. Ακολουθώντας τη μεγάλη παράδοση της κοινωνικής φωτογραφίας αιχμαλωτίζει την ανθρώπινη οδύνη αλλά και τη χαρά της ζωής. Μέλος του πρακτορείου Magnum και συνεργάτης του National Geographic από το 1986 ο McCurry ψάχνει και καταγράφει με το φακό του το απρόσμενο, αλλά και κάθε ανθρώπινη στιγμή που μπορεί να μείνει στη μνήμη ως χαρακτηριστική. Άλλωστε πολλές από τις φωτογραφίες του έγιναν εικόνες-σύμβολα, όπως εκείνη με τη μικρή Αφγανή που τράβηξε ο McCurry το 1984 στο στρατόπεδο του Peshawar στο Πακιστάν και έμελλε να γίνει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωτογραφίες στον κόσμο.

Γεννημένος στη Φιλαδέλφεια το 1950 μετά τις σπουδές στον κινηματογράφο, την ιστορία της Τέχνης kαι την αρχιτεκτονική ο McCurry εργάστηκε για ένα διάστημα σε εφημερίδα και στη συνέχεια έφυγε για την Ινδία όπου άρχισε να φωτογραφίζει ως freelance φωτογράφος. Η καριέρα του ουσιαστικά ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν κάλυψε την εισβολή της Ρωσίας στο Αφγανιστάν. Τότε τιμήθηκε μάλιστα με το Χρυσό Μετάλλιο Robert Kapa για το καλύτερο φωτογραφικό ρεπορτάζ από το εξωτερικό (Robert Capa Gold Medal for Best Photographic Reporting from Abroad). Στη συνέχεια κάλυψε διάφορους πολέμους, στο Ιράν, την Γιουγκοσλαβία, την Καμπότζη, και τον Πόλεμο του Κόλπου. Ο ίδιος ωστόσο δε θεωρεί τον εαυτό του πολεμικό φωτογράφο. Μέσα από το έργο του εξάλλου εστιάζει στις συνέπειες του πολέμου στον ίδιο τον άνθρωπο και όχι τόσο στον τόπο. Κυρίαρχη θέση στο έργο του έχει άλλωστε το ανθρώπινο πρόσωπο, στο οποίο ο McCurry καταφέρνει να αποτυπώσει ποικίλα στοιχεία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, που δοκιμάζεται μέσα σε συνθήκες αντίξοες και συχνά ακραίες. Ο McCurry έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις και έχει εκδώσει σειρά φωτογραφικών λευκωμάτων και βιβλίων (In the Shadows of Mountains (2007), Looking East (2006), Steve McCurry (2005), The Path to Buddha: A Tibetan Pilgrimage (2003), Sanctuary (2002), South Southeast (2000), Portraits (1999), Monsoon (1988), The Imperial Way (1985).


Ελάτε λοιπόν να δούμε τον κόσμο μέσα από το φακό του Steve McCurry, έναν κόσμο γεμάτο ένταση και δραματικότητα, κάποτε τραγικό, αλλά πάντοτε γεμάτο χρώματα, ευαισθησία και λυρισμό.



Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Εν όψη του χειμωνιάτικου πανηγυριού τ' Αϊ Συμιού 2011 σας προσφέρουμε ένα βίντεο από το καλοκαιρινό πανηγύρι του 1994 (α' μέρος)

Σας καλούμε όλους να παρευρεθείτε στο χειμωνιάτικο πανηγύρι τ'Αϊ Συμιού στις 2-3 Φλεβάρη, να γλεντήσουμε και να νιώσουμε σαν σε αλλότινες έποχες ξεχνόντας τις σκοτούρες της καθημερινότητας.


ευχαριστούμε τον Καπετάνιο Ηλία Αθανασόπουλο για το βίντεο που ακολουθεί :


Ai Symios 1994 from vassiladi messolonghi on Vimeo.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Η ταινία της εβδομάδας από την κινηματογραφική λέσχη Μεσολογγίου

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ


www.cinemes.gr





Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο



ΚΥΡΙΑΚΗ 23-01-11 ΩΡΕΣ: 7-9 & 9-11 μ.μ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 24-01-11 ΩΡΕΣ: 7-9 & 9-11 μ.μ.



ΤΑ ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ



ΚΩΜΩΔΙΑ

Διάρκεια:94'

Διανομή: FEELGOOD ΕNTERTAINMENT



Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος

Ηθοποιοί: Λευτέρη Βογιατζή, Νίκο Κουρή, Αλεξία Καλτσίκη

Τι σχέση έχει η Βουδαπέστη με τη Λεωφόρο Συγγρού και τα ολόγλυκα σύκα με το Κολωνάκι και τη Νεάπολη; Το Φάληρο είναι ο ευλογημένος τόπος της πόλης, με ρόδια, τζίτζιφα και μανταρίνια. Στην παραλιακή βρίσκεις φραγκόσυκα και σε όλη την Αθήνα διάσπαρτες μουριές. Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις την πόλη είναι να την περπατήσεις, όπως ο ήρωας μας (Νίκος Κουρής). Σε κάθε του βήμα ανακαλύπτει τους ήχους, τα αρώματα και τις γεύσεις της Αθήνας, δοκιμάζει όλα τα φρούτα της και συναντά στις περιπλανήσεις του τους πιο απίθανους χαρακτήρες. Οδηγός του στις διαδρομές αυτές, ο συγγραφέας της ιστορίας (Λευτέρης Βογιατζής) που συντροφεύει τον ήρωά του σε κάθε του βήμα…

Λίγα λόγια για την ταινία

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου και ολοκληρώνει την «αθηναϊκή» του τριλογία, η οποία άνοιξε με το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» και συνεχίστηκε με το «Αθήνα - Κωνσταντινούπολη». Σε αυτό τον τρυφερό και αγχολυτικό επίλογο, μας προ(σ)καλεί να περιπλανηθούμε, να πάρουμε τους δρόμους, να γευτούμε καρπούς και οσμές, να εστιάσουμε στο άνθος που πεισματικά ξεπροβάλλει στην τσιμεντένια πλάκα, να αιχμαλωτίσουμε εκείνη την αόρατη ουσία των πραγμάτων που ολοένα και συχνότερα μας διαφεύγει.



Με εντονότατη νοσταλγική διάθεση και τόνο γλυκόπικρο, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αναπολεί μία εποχή που φαντάζει μακρινή και αλλοτινή, αναζητεί με ανθεκτικό πείσμα τις καταβολές του, τις θύμησες και τις εμπνεύσεις του, ανατρέχει στο σινεμά που τον γαλούχησε, προσφέρει μία αφθονία κινηματογραφικών αναφορών. Κοινότυπα και χιλιοπερπατημένα δρομολόγια αποκτούν μία χροιά σχεδόν παραμυθένια, κωμικά ενσταντανέ χρωματίζουν ένα κάδρο που προοριζόταν για μουντό και γκρίζο.

Σε παράλληλο φόντο, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος εξερευνεί τη μυστηριακή φύση της σχέσης μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος, με το δεύτερο να αποκτά ζώσα ταυτότητα και να συμπαρασύρει τον πρώτο στη διαδικασία της δημιουργίας. Σε ένα φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο ο μελαγχολικός, μειλίχιος, ευπρεπώς θλιμμένος συγγραφέας συμπορεύεται με τον απροσάρμοστο, αλλοπρόσαλλο, σχεδόν από άλλο πλανήτη πεζοπόρο ήρωα του, ωσότου διασταυρωθούν οι δρόμοι τους και πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Ο δοκιμιακός λόγος και τα υπαρξιακά - καλλιτεχνικά πορίσματα αντιπαραβάλλονται με τα απλοϊκά ευφυολογήματα και τους λαϊκούς αστεϊσμούς, το μελάνι της σελίδας με την εικόνα των γραφόμενων. Σε μία ευφυή και πρωτότυπη σύλληψη, η προσωποποιημένη Μούσα δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε λέξη και προσφέρει την έμπνευση μέσα από την ευεργετική της βουβαμάρα, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως όταν «μιλάμε στον εαυτό μας» μάλλον περισσότερο «ακούμε τον εαυτό μας». Η ιστορία λοιπόν εξυφαίνεται μέσα στην ιστορία και ομοίως το σινεμά θρέφεται μέσα στο σινεμά, με το έξοχο εύρημα του παραθύρου να λειτουργεί ως οθόνη εντός της οθόνης.



Η μοναδική παραφωνία ή μάλλον ατονία εντοπίζεται δυστυχώς στην καίρια αυτή μετάβαση από τη μία διάσταση στην άλλη, από το εμβρυακό υγρό της συγγραφής και του επί χάρτου μυθοπλαστικού σχεδιασμού στον παλμό και σφυγμό των εικονοποιημένων διαστάσεων της έμπνευσης. Η κρίσιμη στιγμή του περάσματος στην αντίπερα όχθη, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίζεται από μία στατικότητα, από μία δραματουργική επαναληψιμότητα, από μία αδυναμία εύρεσης διόδων πιο υποδόριων και απολαυστικών από την αμεσότητα του λόγου. Κάθε ράθυμος και ενδοσκοπικός περίπατος δίχως προορισμό είναι απολαυστικός αλλά εύλογα σε κάποια στιγμή ξεφουσκώνει και αν δεν υπάρξει κάποια αφορμή επανεκκίνησης θα λήξει δίχως καλά καλά να το αντιληφθούμε.

Η σκανδαλώδης βέβαια ευχέρεια χρήσης της κινηματογραφικής γλώσσας από τον Νίκος Παναγιωτόπουλο απορροφά τους κραδασμούς την ώρα της μεταπήδησης, εγγυάται την ομοιογένεια και τον σταθερό υγιή ρυθμό και αποτρέπει (μερικώς) τον κίνδυνο της αποσπασματικότητας. Όπως και να έχει, τα όποια ανοιχτά ζητήματα προσανατολισμού και σκοποθεσίας δεν μπορούν να μας στερήσουν αυτή τη βόλτα γευσιγνωσίας και αναμόχλευσης.



του Γιώργου Παπαδημητρίου ( myfilm.gr )

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Οι άγνωστοι γιατροί του 1821


Οι άγνωστοι γιατροί του 1821




Ημερομηνία: 10/11/2008 Διάδωσέ το “…Το νοσοκομείο, εξοχότατε, ηυτήχησε να έχη ιατρούς σπουδαίους και φιλανθρώπους, αλλά δεν αρκεί μόνον η παιδεία και η επιμέλεια των ιατρών εις θεραπείαν των πασχόντων, ανάγκη πάσα να μη λείπωσι και όσα αναγκαιούν εις ανάπαυσιν και τροφήν των και εις ταχείαν ίασιν των πληγών των…”
 
της Στελίνας Μαργαριτίδου


Με αυτήν την επιστολή προς τον Καποδίστρια οι ιατροί Ιωάννης Ολύμπιος και Νικόλαος Χορτάκης περιγράφουν την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νοσοκομείο της Ανατολικής Ρούμελης, μέρος στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι περισσότερες πολεμικές επιχειρήσεις στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.



Αυτή σύμφωνα με τον αντιπλοίαρχο, κυτταρολόγο Αριστείδη Διαμαντή, είναι μόνο μία καταγραφή που έχει διασωθεί και δείχνει τον αγώνα των ιατρών της Ελληνικής Επανάστασης.



Ο Ιωάννης Ολύμπιος από τη Σκοτίνα του Ολύμπου είναι μόνο μία από τις ηρωικές μορφές που έδιναν τη δική τους άνιση μάχη με το θάνατο προσπαθώντας να σώσουν τους χιλιάδες τραυματίες. Υποτυπώδη νοσοκομεία, χωρίς υγειονομικό υλικό και φάρμακα, και εμπειρικοί ιατροί, που στην πλειονότητά τους προσπαθούσαν να σώσουν τους πολεμιστές με τις γνώσεις της λαϊκής ιατρικής.



Ο ιατρός Αριστείδης Διαμαντής στη διάρκεια του 22ου ιατρικού συνεδρίου των Ενόπλων Δυνάμεων αναφέρθηκε και σε ακόμη μία περίπτωση, αυτή του εμπειρικού γιατρού Χρήστου Νικολαΐδη, που υπηρέτησε ως ιατροχειρουργός αφιλοκερδώς καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα και ο οποίος γιάτρευσε 59 τραυματίες της χιλιαρχίας του “με ίδια ιατρικά, χωρίς να λάβει από κανέναν τίποτε”.

Τα νοσοκομεία του Αγώνα. Νοσοκομεία και νοσηλευτήρια στις αρχές του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, δεν υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι με τη σημερινή έννοια. Οι ιστορικοί της Επανάστασης αναφέρουν ως πρώτα νοσοκομεία αυτά των Πατρών, του Μεσολογγίου και του Ναυπλίου, τα οποία στην πραγματικότητα ήταν μικρά θεραπευτήρια με μία ή δύο αίθουσες νοσηλείας και μία κουζίνα, καθώς και έναν γιατρό, υπηρέτριες και συνήθως μία μαγείρισσα.



Το Νοσοκομείο του Μεσολογγίου φαίνεται να είναι από τα πρώτα που συστάθηκαν κατά την Επανάσταση. Η ίδρυσή του στα τέλη του 1821 οφείλεται στο φιλέλληνα ελβετό γιατρό και φαρμακοποιό Μάγερ. Το Νοσοκομείο του Μεσολογγίου βρέθηκε περισσότερο οργανωμένο και θωράκισε νοσηλευτικά τους κατοίκους της πόλης μέχρι την ηρωική Έξοδο. Σε αυτό είχαν συμβάλει σημαντικά η άφιξη και η εγκατάσταση του λόρδου Βύρωνα, ο οποίος το συντήρησε με δικά του έξοδα.



Το πρώτο νοσοκομείο με υποτυπώδη οργάνωση λειτούργησε μετά το 1824 και ονομάστηκε “Νοσοκομείον των ενδεών και πληγωμένων”.

Από το Ιατρικό συνέδριο των ενόπλων δυνάμεων

10/11/2008
πηγή εφημερίδα Μακεδονία





εμπειρικοί γιατροί του 1821



(Ν. Σχίζα, καθηγ. παθολογίας, ταξιάρχου ε.α.)





Οι ιατροί που περιέθαλψαν τους αγωνιστές κατά τον αγώνα του Έθνους για την ανεξαρτησία του ήσαν Έλληνες επιστήμονες ιατροί, φιλέλληνες επιστήμονες ιατροί και Έλληνες εμπειρικοί ιατροί. Όμως αριθμητικά λίγοι μόνο επιστήμονες ιατροί (Έλληνες και φιλέλληνες) κατέβηκαν στα πεδία των μαχών για να περιθάλψουν τους αγωνιστές. Βέβαια οι Έλληνες επιστήμονες ιατροί πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον αγώνα γενικότερα.




Μη ξεχνάμε ότι γιατροί υπήρξαν μεγάλοι διαφωτιστές του Έθνους όπως ο Κοραής, σπουδαίοι φιλικοί και κατηχητές της Φιλικής εταιρείας όπως ο Ν. Καλύβας, συναγωνιστές του Ρήγα, μεγάλοι πολιτικοί της επαναστάσεως όπως ο Ι. Κωλέτης και ο Αλ. Μαυροκοδράτος, προσωπικότητες που οργάνωσαν τα φιλελληνικά κομιτάτα της Ευρώπης όπως ο Π. Ηπίτης. Γιατρός ήταν εξ' άλλου και ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ι..Καποδίστριας. Οι γιατροί όμως που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της περίθαλψης των αγωνιστών της επαναστάσεως του 1821 ήσαν οι εμπειρικοί ιατροί, ή ιατροχειρουργοί όπως ελέγοντο τότε. Οι εμπειρικοί γιατροί δεν είχαν καμιά σχέση με τους κομπογιαννίτες και τους αγύρτες, που ελυμαίνοντο τότε τους αφελείς κατοίκους της ελληνικής υπαίθρου. Ήσαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, άνδρες σοβαροί και ανιδιοτελείς. Μεταξύ των υπήρχαν ιερείς και μοναχοί.



Είχαν μεγάλη εμπειρία στην τραυματολογία, δεξιοτέχνες ενίοτε στην ανάταξη καταγμάτων και εξαρθρημάτων. Πολλοί από αυτούς είχαν μαθητεύσει σε σχολεία που λειτούργησαν κατά την τουρκοκρατία όπου εδιδάσκοντο μαθήματα σχετικά με την ιατροφαρμακευτική επιστήμη, όπως στη Χίο, στο Καρπενήσι, στην Αθήνα (Μονή Ασωμάτων), στο Μυστρά κ.λ.π. Πολλοί εμπειρικοί ιατροί ανήκαν σε ιατρικές οικογένειες στις οποίες οι όποιες ιατρικές γνώσεις μεταβιβάζοντο από τον ένα τον επόμενο, όπως ήταν η αρχαία ελληνική παράδοση. Άλλοι διδάχτηκαν την τέχνη κοντά σε άλλους ιατροχειρουργούς.



Την προσφορά των εμπειρικών ιατρών δεν πρέπει να την κρίνουμε με τα σημερινά κριτήρια. Αναλογιζόμενοι το επιστημονικό επίπεδο της ιατρικής της εποχής εκείνης θα συμφωνήσουμε ότι η ιατρική περίθαλψη που πρόσφεραν ήταν αξιόλογη. Μη ξεχνάμε ότι η αλματώδης εξέλιξη της ιατρικής άρχισε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, πολύ αργότερα από τα χρόνια της επαναστάσεως. Και για να αναφερθώ ενδεικτικά στη μόλυνση των πολεμικών τραυμάτων και την ανάπτυξη γάγγραινας που ήταν μία από τακυριώτερα αίτια θανάτου των τραυματιών, σας θυμίζω ότι ο Παστέρ που πρώτος αντελήφθη την παθογόνο δράση των μικροβίων γεννήθηκε το 1822 και ο Λίστερ που εισήγαγε την έννοια της ασηψίας και αντισηψίας, δηλαδή την προφύλαξη από την παθογόνο δράση των μικροβίων, γεννήθηκε το 1827, και οι δύο στα χρόνια της επανάστασης.



Πέραν όμως των ιατρικών γνώσεων τους οι εμπειρικοί ιατροί είχαν τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των τραυματιών και ασθενών, που τις ικανότητες τους εγνώριζαν από την προ της επαναστάσεως περίοδο, γι' αυτό πολλές φορές τους προτιμούσαν από τους επιτήμονες ιατρούς. Όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής Κ. Πουρναρόπουλος1 έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 200 εμπειρικοί ιατροί. Όλοι τους με την έναρξη της επανάστασης έτρεξαν να προσφέρουν της υπηρεσίες τους στο αγωνιζόμενο έθνος, οι περισσότεροι αφιλοκερδώς και με δικά τους φαρμακευτικά εφόδια. Μεταξύ αυτών προέχουσα θέση κατέχουν οι έξι αδελφοί Γιατράκου2 από την Άρνα Λακωνίας. Ο μεγαλύτερος αδελφός Παναγιώτης είχε σπουδάσει για βραχύ χρονικό διάστημα ιατρική στην Ιταλία. Ήταν προύχων της Λακωνίας και μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ίδρυσε το ιατροφαρμακευτικό σχολείο του Μυστρά στο οποίο μαθήτευσαν πολλοί εμπειρικοί γιατροί του αγώνα και οι νεώτεροι αδελφοί του. Είχε ακόμα φροντίσει να προμηθευτεί με δικά του χρήματα, υγειονομικό υλικό για τις ανάγκες της επαναστάσεως. Ο Γιατράκος ήταν και πολεμιστής και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες με δικό του στρατιωτικό Σώμα. Ανεβίωσαν έτσι οι αδελφοί Γιατράκου το έπος των ομηρικών ιατρών Μαχάωνος και Ποδαλείριου, που ήσαν ταυτοχρόνως γιατροί και πολεμιστές. Και όχι μόνο οι αδελφοί Γιατράκου αλλά και οι πλείστοι των εμπειρικών ιατρών ήταν και πολεμιστές.



Το φτωχό νέο ελληνικό κράτος εσέβετο και αναγνώριζε την προσφορά των εμπειρικών ια τρών. Σε μερικούς από αυτούς μετά την απελευθέρωση έδωσε τον βαθμό του υπιάτρου (όμως χωρίς σύνταξη). Ο εμπειρικός ιατρός Χρήστος Νικολαϊδης από τον Πλατύγυρο της Μακεδονίας ήταν γιος πλούσιου γαιοκτήμονα. Μαζί με τους δύο αδελφούς του και 154 τάληρα για οικονομική βοή θεια του αγώνα κατέβηκαν στο Μωριά. Τα δύο αδέλφια του έπεσαν μαχόμενα για την πατρίδα, εκείνος δε προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στους αγωνιστές στα πεδία των μαχών. Εθεωρείτο πολύ καλός ιατρός, πράγμα που το βεβαιώνει και ο Γάλλος φιλέλληνας ιατρός Μπλοντό. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε Δ/ντης του Νοσοκομείου Σαλαμίνος, παρά το μειονέκτημα ότι είχε ελάχιστες γραμματικές γνώσεις. Γεγονός που δείχνει την εκτίμηση που η πολιτεία είχε στους εμπειρικούς γιατρούς.



Δεν μπορώ παρά με σεβασμό ν' αναφερθώ στον τούρκο ταλαντούχο ιατροχειρουργό -φημισμένο εμπειρικό γιασάν Αγά Κούρταλη-, στην ανατολική Στερεά που πρόσφερε πολλά στους αγωνιστές της επαναστάσεως, παρά το γεγονός ότι είδε να φονεύονται μπροστά στα μάτια του από τους επαναστατημένους Έλληνες η σύζυγος του και τα παιδιά του. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Μακρυγιάννης (που θεραπεύτηκε από αυτόν), καθώς και ο Νικηταράς του είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη 3, 4.



Μοναχοί-εμπειρικοί Ιατροί



Παρά πολλά θα μπορούσα να γράψω για τους σπουδαίους αυτούς άνδρες και σας βεβαιώ ότι δεν θα σας κούραζα. Όμως, πριν μιλήσω για τους δικούς μας, θα αναφερθώ ακόμα απλά στους οναχούς εμπειρικούς ιατρούς που μετέτρεψαν τις μονές τους σε νοσηλευτήρια κατά την διάρκεια του αγώνα5: Οι πιο διάσημοι απ' αυτούς ήταν ο Ηγούμενος της Μονής Φανερωμένης ο διακερωμένης της Σαλαμίνας Γρηγόριος, κριμμένος εμπειρικός ιατρός Καλλίνικος της Μαντινείας και ο άριστος Μονής Κανδήλας εμπειρικός ιατρός Δανιήλ, Ηγούμενος της Μονής Κάτω Αγίου Γεωργίου Άργους, είχε νοσηλευθεί και ο Κανέλλος Δεληγιάννης.

πηγή:www.servou.gr
Μεταβυζαντινή και νεώτερη Ιατρική (18ος αιώνας)
 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΪΩΑΝΝΗΣ


Ο Κωνσταντίνος Καραϊωάννης γεννήθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα στα Τρίκαλα ή, κατ’ άλλους, στα Ιωάννινα. Σπούδασε στη Νάπολη κοντά σε φημισμένους δασκάλους και εργάστηκε τα πρώτα χρόνια στην πόλη των σπουδών του. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνώρισε τον Γρηγόριο Γκίκα. Όταν αυτός τοποθετήθηκε ηγεμόνας της Βλαχίας και της Μολδαβίας, πήρε τον Καραϊωάννη ως αρχίατρο της ηγεμονίας. Έχοντας «έρωτα παιδείας» μπόρεσε να οργανώσει τα σχολεία της περιοχής σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Μετά την πτώση του ηγεμόνα ο αρχίατρός του έφυγε για τη Ρωσία, όπου άσκησε για μερικά χρόνια την ιατρική και μετά επέστρεψε στα Ιωάννινα όπου αναδείχθηκε ως ο μεγαλύτερος γιατρός της περιοχής. «Ούτος είχε φθάσει εις άκρον της ιατρικής τέχνης [] πολλάκις τους πτωχούς ου μόνον αμισθί εθεράπευεν ιδίοις ιατρικοίς (με δικά του φάρμακα), αλλά και τα προς το ζην δαψιλώς (με αφθονία) εχορήγη», γράφει ο Ζαβίρας. Πέθανε πηγαίνοντας για επίσκεψη σε άρρωστο Τούρκο αξιωματούχο στα Τρίκαλα. Δύο βιβλία του Καραϊωάννη («Σύνοψις Λογικής» και «Θησαυρός Γραμματικής») εκδόθηκαν στη Βούδα (Ουγγαρία) το 1797.





ΘΩΜΑΣ ΜΑΝΔΑΚΑΣΗΣ

Ο Θωμάς Μανδακάσης γεννήθηκε στην Καστοριά (1709) και σπούδασε αρχικά στη Ρωσία στο «Γυμνάσιον του Μοναστηρίου της Αγίας Τριάδος». Σπούδασε ιατρική στη Λειψία σε ώριμη ηλικία, αφού πήρε το πτυχίο σε ηλικία 48 ετών (1757), έχοντας προφανώς εργαστεί τα ενδιάμεσα χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι η ιατρική ήταν γι’ αυτόν σοβαρή επιλογή. Όπως γράφει σύγχρονός του «παιδείας τε τοις άλλοις και φιλοσόφων μαθημάτων ευ ήκων, προπάντων δε της των Ασκληπιάδων ιεράς τέχνης αμφιλαφώς εχόμενος ην κανταύθα εν Λειψία της Σαξωνίας μετιέναι τε και ασκείν, αδεία δήπου και συναινέσει των Ακαδημαϊκών επιτέτραπται». Τα χρήματα που κέρδιζε ασκώντας την ιατρική στη Λειψία τα διέθετα για την έκδοση χρήσιμων για τους Έλληνες βιβλίων. Η διδακτορική του διατριβή στα ελληνικά και στα λατινικά είχε ως θέμα της «Όμοια των ελλειπόντων ιάματα - Dissimilibus similium defisientium madicina []. Θωμάς Μανδακάσης Καστοριανός Μακεδών τη ιατρική σπουδάζων». Το 1767 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου ίδρυσε σχολείο το οποίο και διεύθυνε.



ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ

Ο Αθανάσιος Υψηλάντης (1711-1789) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γόνος της παλαιάς οικογένειας των Υψηλάντη, που είχε εγκατασταθεί στην Πόλη από το 1665. Σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στην Πάδοβα. Εργάστηκε στην Κωνσταντινούπολη και πέτυχε να γίνει αρχίατρος στην αυλή του Μεγάλου Βεζίρη Ρεντζίπ πασά, αργότερα δε γιατρός του ηγεμόνα της Βλαχίας Γρηγόριου Γκίκα. Ο Υψηλάντης πρόσθεσε αργότερα ως δεύτερο επώνυμο Κομνηνός, καθώς, όπως υποστήριζε, οι δύο οικογένειες είχαν συγγενικό δεσμό μεταξύ τους. Ο γιατρός Αθανάσιος Υψηλάντης-Κομνηνός θεωρείται σπουδαίος χρονικογράφος και έχει γράψει «Πολιτικών και Θρησκευτικών Βιβλία 12». Αρκετές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του διασώζει στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» (Τόμος 6ος, 1874) ο γιατρός και πρώτος πτυχιούχος και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αναστάσιος Γούδας. Από το μεγάλο αυτό έργο ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Αφθονίδης εξέδωσε τα Βιβλία Η', Θ', Ι' που αναφέρονται στα μετά την Άλωση (Φωτοαναστατική επανέκδοση 1971).



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ

Πολυμαθής και πολύγλωσσος ο Δημήτριος Προκοπίου είχε αρχικά το επώνυμο Παμπέρης. Το μεταγενέστερο Προκοπίου οφείλεται στο μοναχικό του όνομα Προκόπιος. Λόγιος, ιερομόναχος και γιατρός γεννήθηκε στη Μοσχόπολη στις αρχές του 18ου αιώνα. Σπούδασε στην Πάδοβα, όπου υπηρέτησε ως γραμματέας του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Το κυριότερο έργο του είναι η «Επιτετμημένη επαρίθμησις των κατά τον παρελθόντα αιώνα λογίων Γραικών» (17ος αιώνας).



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΟΤΑΡΑΣ

Αρχές του 18ου αιώνα δραστηριοποιείται και ο Δημήτριος Νοταράς, από τη μεγάλη βυζαντινή οικογένεια της Πελοποννήσου. Είχε σπουδάσει στη Ρώμη και την Πάδοβα και κατά τον Δημήτριο Προκοπίου-Παμπέρη είχε μόρφωση κλασική («Θύραθεν παιδεία») και θεολογική («την καθ’ ημάς ιεράν») και γνώριζε γλώσσες. Εργάστηκε ως αρχίατρος του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας.



ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΟΥΛΑΗΜΟΥ

Σύγχρονός του και ο Σταύρος Μουλαήμου, από τα Ιωάννινα με σπουδές στην Πάδοβα και σε άλλα μέρη της Ιταλίας. Έγραψε και τύπωσε βιβλίο με θέμα τα αντίδοτα στο δάγκωμα δηλητηριωδών φιδιών, που κυκλοφόρησε στη Βενετία το 1724. Ο Μουλαήμου πέθανε το 1733, άγνωστο σε ποια ηλικία.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΝΗΣ

Ο πρόωρος θάνατος σε ηλικία 38 ετών (1723-1761) δεν επέτρεψε στον Ιωάννη Κοντονή να αναπτύξει τις ικανότητες και τις γνώσεις του. Από παλαιά οικογένεια της Ζακύνθου, με τίτλους ευγενείας, είχε τη δυνατότητα για εξαιρετική μόρφωση, συμπλήρωσε δε τις σπουδές του με την ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου όμως δεν τον ικανοποίησε η άσκηση της ιατρικής. Ταξίδεψε πολύ «εις διάφορα μέρη της Εσπερίας και κατόπιν εις Άγιον Όρος», όπως γράφει ο Λ. Χ. Ζώης. Άφησε πολλά αδημοσίευτα έργα, που τα κατέγραψε βιογράφος και συγγενής του σε ειδική έκδοση του 1861. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός της πλατιάς μόρφωσής του, όπως αποδεικνύεται από τα γραπτά του. Ανάμεσά τους αναφέρονται έργα θεολογικά, εισαγωγής στη λογική, φιλοσοφικά, αστρονομικά, ρητορικής κλπ. Από αυτά, άλλα είναι γραμμένα στην ελληνική, άλλα στη λατινική και άλλα στην ιταλική γλώσσα. Όπως γράφει ο Μ. Περάνθης κατά το διάστημα της παραμονής του στον Άθω είχε την ευκαιρία να μελετήσει τους θησαυρούς των βιβλιοθηκών του. Επίσης, κατά τον Ζώη, σχετίστηκε στενά εκεί με τον «δάσκαλο του γένους» Ευγένιο Βούλγαρη.



ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ

«Εγεννήθην πρωτότοκος την 27η Απριλίου του 1748 έτους εις την Σμύρνην από τον Ιωάννην Κοραήν, Χίον την πατρίδα και την Θωμαΐδα Ρυσίαν, Σμυρναίαν» γράφει ο Αδαμάντιος Κοραής στην Αυτοβιογραφία του. Ο πατέρας του αν και αγράμματος, ήταν «πυρωμένος από έρωτα παιδείας». Η μητέρα του, κόρη του σοφού δασκάλου της φιλολογίας Αδαμαντίου Ρυσίου, ήταν μορφωμένη και η πρώτη δασκάλα των παιδιών της. Ο Κοραής από τα 13 χρόνια του ως τα 60 έκανε συχνές αιμοπτύσεις, πιθανότατα από φυματίωση, που όμως δεν τον εμπόδισε να μάθει γράμματα και γλώσσες, ακόμα και εβραϊκά. Στο Άμστερνταμ, όπου από 24 ετών (1772) εμπορευόταν μεταξωτά υφάσματα, διδάχτηκε Λογική, Γεωμετρία και αντικείμενα γενικής παιδείας. Επεδίωξε να σπουδάσει ιατρική, αλλά μπόρεσε να το πραγματοποιήσει το 1782, ενώ ήταν ήδη 34 ετών. Γράφτηκε στο Μονπελιέ της Γαλλίας, πανεπιστήμιο φημισμένο, με σπουδαίους καθηγητές και σπούδασε εργαζόμενος λόγω της οικογενειακής οικονομικής δυσπραγίας: έκανε μεταφράσεις βιβλίων από γερμανικά και αγγλικά προς τα γαλλικά. Το 1786 συγγράφει την πρώτη του διδακτορική διατριβή με το θέμα «Πυρετολογίας Σύνοψις» («Pyretologiae Synopsis»).

Το 1787 ο Κοραής υποβάλλει τη διατριβή του «Medicus Hippocraticus», με την οποία αναγορεύεται διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ. Πρόκειται για μελέτημα που αναφέρεται στα κύρια καθήκοντα του γιατρού, όπως εξάγονται από τον πρώτο αφορισμό (του ομώνυμου ιπποκρατικού βιβλίου) και από το «Περί ευσχημοσύνης». Από την ελληνική μετάφραση του Θεαγένους Λιβαδά παραθέτουμε μικρό δείγμα για να κατανοηθεί το πνεύμα της διατριβής του Κοραή: «...πρώτον άρα καθήκον του σπουδάζοντος να μετέλθει την τέχνην την μακράν, εν βίω ούτω βραχεί, έστω το ούτω πως καταναλίσκειν προς τελείωσιν της τέχνης άπαντας του βίου τους καιρούς, ώστε ν’ αποβαίνει ωφέλιμος τοις κάμνουσι ή - τούτου αδυνάτου όντως - τουλάχιστον να μη γίνεται αυτοίς βλαβερός: ‘ασκεί περί τα νοσήματα δύο, ωφελέειν ή μη βλάπτειν’...». Και αλλού: «Ο πρακτικός της τέχνης θεράπων οίκαδε υποστρέφων ούτε ληκύθους και λεκάνια, ούτε βοτανοθήκας περικοσμεί, ούτε εις παραπλήσια σχολάζει, ποιείται δε σπουδήν περί τα κυρίως ιατρικά πράγματα...». Και κυρίως, γράφει ο Κοραής, ζητά και δίνει λόγο για ευθύνες και ρωτά πολλές φορές τον εαυτό του τι σοβαρό θεράπευσες σήμερα και τι έπραξες σύμφωνα με τις αντιλήψεις σου.

Αυτόπτης μάρτυρας της Γαλλικής Επανάστασης (1789) οραματίζεται την Ελληνική Εθνική Επανάσταση, θεωρεί όμως ότι η κατάλυση της τυραννίας είναι το φυσικό επακόλουθο της προόδου στα γράμματα και τις επιστήμες. Έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με το Διαφωτισμό και τη μόρφωση των συμπατριωτών του και γι’ αυτό εγκαταλείπει την άσκηση της ιατρικής πράξης. Σκέφτηκε ότι για την παιδεία των Ελλήνων το καλύτερο μέσον ήταν η έκδοση των αρχαίων συγγραφέων μεταφρασμένων και με πλούσια εισαγωγή και σχόλια που θα επεσήμαιναν το ουσιαστικό πνεύμα του συγγραφέα. Το 1798 κυκλοφορεί ανωνύμως στο Παρίσι την «Αδελφική Διδασκαλία», ως απάντηση σε αντιδραστική έκδοση που κήρυσσε την υποταγή και τη δουλοφροσύνη, η οποία είχε κυκλοφορήσει με το όνομα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου. «Ο αληθής συγγραφεύς», γράφει ο Κοραής, «φαίνεται μάλλον να είναι εχθρός επίσημος και του γένους των Γραικών και της θρησκείας την οποίαν οι Γραικοί πρεσβεύουσι σήμερον [], ηθέλησεν ο φιλότουρκος συγγραφεύς να κοιμήσει την δικαίαν των Γραικών αγανάκτησιν και να τους εμποδίσει από το να μιμηθώσι τα σημερινά υπέρ της ελευθερίας κινήματα πολλών εθνών της Ευρώπης».

Ο Αδαμάντιος Κοραής ακολουθεί μια πυρετώδη συγγραφική και μεταφραστική παραγωγή με βιβλία αναφερόμενα στην Ελλάδα και κυρίως με έργα αρχαίων συγγραφέων, που εκδίδει σύμφωνα με το πνεύμα που προαναφέραμε. Εκδίδει τα «Ποιμενικά» του Λόγγου, τα «Αιθιοπικά» του Ηλιοδώρου, λόγους του Ισοκράτη, το εξάτομο έργο «Βίοι Παράλληλοι» του Πλουτάρχου, τα «Στρατηγήματα» του Πολυαίνου, τα «Αστεία» του φιλόσοφου Ιεροκλέους, τους Αισώπειους μύθους, τα «Γεωγραφικά» του Στράβωνος (4 τόμοι), τις τέσσερις πρώτες ραψωδίες της «Ιλιάδος». Κι ακόμα έργα του Αριστοτέλη, του Ξενοφώντος, του Λυκούργου και πολλών ακόμα συγγραφέων. Ακόμα μετέφρασε και τύπωσε το «Περί διαίτης οξέων» και το «Περί Αρχαίης Ιητρικής» έργα του Ιπποκράτη. Στα πλαίσια της πολιτικής - διαφωτιστικής του δράσης το 1830 εκδίδει με το ψευδώνυμο Γ. Πανταζίδης το βιβλίο «Τι συμφέρει εις την ελευθερωμένην από Τούρκους Ελλάδα να πράξει εις τας παρούσας περιστάσεις, ώστε να μην υποδουλωθεί σε χριστιανούς τουρκίζοντες». Ο Κοραής συνέχισε να συγγράφει ακατάπαυστα ως τις αρχές του 1833.

Ο θάνατος του δασκάλου του γένους Αδαμαντίου Κοραή επήλθε στις 6 Απρολίου 1833. Δεκαεννιά μέρες πριν, στις 18 Μαρτίου, ενώ έσκυβε από το κάθισμά του, έπεσε στο δάπεδο. Είναι πιθανόν ότι έγινε κάποιο κάταγμα, καθώς παρουσίασε πόνους και δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Υπέμεινε στωικά τα προβλήματά του. Ο συμπατριώτης του Κ. Πιτζιπιός, από τη Χίο, που έμεινε κοντά του τις τελευταίες νύχτες, αφηγείται ότι ο Κοραής πέθανε λέγοντας με όση δύναμη του απέμεινε τη λέξη «Πατρίς» και, κοιτώντας μια εικόνα του Δημοσθένη που υπήρχε στον τοίχο του δωματίου του, είπε: «Ναι, αυτός ήταν άνθρωπος». Και ξεψύχησε. Ο μεγάλος γιατρός και λόγιος, ο σύμβουλος και συμπαραστάτης των συγχρόνων του παραμένει ακατάλυτος δάσκαλος του γένους. Αρκεί να θυμηθούμε κάποια από τα πολλά που είπε: «Όταν τα φώτα λάμψουσι (παιδεία), η τυραννία εξ ανάγκης πρέπει να παύσει. Τούτο είναι αξίωμα της ηθικής και της πολιτικής, τόσον βέβαιον όσον τα μαθηματικά αξιώματα. Επιστήμαι και τυραννία ποτέ δεν συγκατοίκησαν ομού. Αν η τυραννία δεν προφτάσει να τας διώξει, πρέπει εξ άπαντος να διωχθεί από αυτάς».



ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ

Από το χωριό Βελκοδίνο ή Βελισδόνι των Αγράφων (Ευρυτανία) καταγόταν ο λόγιος και γιατρός Νικόλαος, που έζησε τον 18ο αιώνα. Το επώνυμό του Ιερόπαις ήταν κατασκευασμένο από την ιδιότητα του ιερέα πατέρα του. Για τον ίδιο λόγο αναφέρεται και ως Παπαδόπουλος, ενώ λόγω της καταγωγής του φέρεται και ως Αγραφιώτης. Δεν μας είναι γνωστά πολλά για τη ζωή και τη δράση του. Όπως γράφει ο Σπ. Λάμπρος στον «Ελληνομνήμονα» (τόμος 3, σελίδα 473) ο Νικόλαος Ιερόπαις Παπαδόπουλος έγραψε «Περί Αμβλυωπίας». Επίσης έγραψε «Βιβλίον Φαρμακοποιίας καλούμενον Αυγή των Ιατρών ερανισμένον έτι πολλών παλαιών τε και νέων». Σώζεται σε χειρόγραφο κώδικα της Βιβλιοθήκης της Βουλής. Άλλο έργο του είναι το «Λεξικόν τινών βοτάνων συναχθέν παρά του εν ιατροίς λογιωτάτου Ιερόπαιδος του Αγραφιώτου κατά διαλέκτους τέσσαρας, ελληνικήν, ιταλικήν, αραβικήν και κοινήν». Ο αναφερόμενος εδώ γιατρός, συγγραφέας του «Περί Αμβλυωπίας», δεν πρέπει να συγχέεται με τον άλλον Νικόλαο Αγραφιώτη της ίδιας περίπου χρονικής περιόδου.



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΕΝΤΟΤΗΣ

Αν και δεν είναι γιατρός ο Γεώργιος Βεντότης (Ζάκυνθος 1757 - Βιέννη 1795) δικαιούται τη μνεία στη σειρά αυτή ως μεταφραστής ιατρικών βιβλίων. Μορφή του νεοελληνικού διαφωτισμού, φίλος του Ρήγα Φεραίου, εκδότης ελληνικής εφημερίδας (1784) που δεν διασώθηκαν φύλλα της, λόγιος και συγγραφέας άφησε πολύτιμα για τον διαφωτισμό έργα. Ανάμεσά τους λεξικά ευρωπαϊκών γλωσσών, βιβλία γνώσεων του φυσικού κόσμου, «Αλφαβητάριον» και «Πινακίδιον» αριθμητικής για τα παιδιά κλπ. Η εδώ αναφορά του γίνεται για τη μετάφραση δύο εκλαϊκευτικών έργων του γιατρού André Tissot, τα οποία είχαν κυκλοφορήσει σε πολλαπλές εκδόσεις στις ευρωπαϊκές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα. Τα βιβλία, όπως αναφέρονται εδώ με τους πλήρεις τίτλους τους είναι: «Νουθεσία εις τον λαόν εις διαφύλαξιν της σωματικής υγείας» (Βενετία 1780, σε δύο τόμους) και «Αυνανισμού επιτομή. Ήτις περιγράφει τα διάφορα πάθη όπου γεννώνται από τας ασελγείς ηδονάς και μάλιστα από την επάρατον πράξιν της μαλακίας. Εκ της γαλλικής εις την ημετέραν απλήν διάλεκτον. Ενετίησι 1777 παρά Νικολάω Γλυκεί».



ΣΤΑΜΟΣ ΠΕΤΡΙΤΣΗΣ

Ο Στάμος Πετρίτσης (1758-1835) γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Σπούδασε στην Ιταλία και δούλεψε σαν γιατρός στην Κεφαλονιά, στη Ζάκυνθο, την Πάτρα και τα Γιάννενα, όπου υπηρέτησε στην αυλή του Αλή. Από τους πρωτοπόρους του εμβολιασμού κατά της ευλογιάς, τον εφάρμοσε μαζικά στη Ζάκυνθο και την Πάτρα. Ο Κ. Τριανταφύλλου γράφει σχετικά: «Εξ ανεκδότου διατριβής του μανθάνομεν ότι πρώτος εισήγαγε το νέον σύστημα του δαμαλισμού εν Πάτραις και εν Ζακύνθω. Οι ιατροί έως τότε εφήρμοζον τον εγκενρισμόν. Πρώτος εις την ανατολήν εισήγαγε τον δαμαλισμόν ο ιατρός του Άγγλου πρέσβεως Σκωτ, διαδόσας το νέον σύστημα εις Αθήνας, εξέμαθε δε τον εν Πάτραις πρόξενον Στράνην. Ο Στράνης ανεκοίνωσε την μέθοδον και σύγγραμμα περί αυτής εις τον Πετρίτσην». Παράλληλα ήταν πολύ εγκυκλοπαιδικός και ασχολήθηκε με τη βοτανολογία και μελέτησε τη χλωρίδα της Κεφαλονιάς. Μετά το θάνατό του άφησε την περιουσία του για την ίδρυση Μέσης Σχολής στην ιδιαίτερη πατρίδα του.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΝΑΣ-ΠΑΣΧΑΛΗΣ

Ο Ιωάννης Δονάς - Πασχάλης (1761-1839) γεννήθηκε στην Κέρκυρα, όπου και πήρε τα πρώτα μαθήματα. Διδάχθηκε ακόμα λατινική και ιταλική γλώσσα και φιλολογία. Σπούδασε την ιατρική στην Ιταλία και ξαναγύρισε στην Κέρκυρα μετά τις σπουδές του. Εκεί άσκησε το επάγγελμά του και απέκτησε σημαντική φήμη τόσο ως γιατρός όσο και ως λόγιος. Η φήμη του έφτασε γρήγορα στα Γιάννενα και ο Αλή τον κάλεσε κοντά του, όπου κι έμεινε για πολλά χρόνια. Εκτός από τις ιατρικές του ασχολίες, ο Δονάς υπηρέτησε και τα γράμματα. Δημοσίευσε μελέτες ιατροκοινωνικές, φιλοσοφικές, γεωλογικές, αρχαιολογικές, μετέφρασε ποιήματα του Πετράρχη και του Τορκουάτο Τάσσο. Θεωρήθηκε ακόμα από τους πιθανούς συντάκτες της «Ελληνικής Νομαρχίας». Σύμφωνα με τις νεκρολογίες της εποχής, ξεχώριζε για την «οξύνοιαν, το ορθόν της κρίσεως, την ζωηρότητα της φαντασίας». Ακόμα ήταν φημισμένη η πολυμάθειά του για την οποία γράφεται στη νεκρολογία του: «Πόσαι άλλαι γνώσεις, πόση πολυμάθεια εστόλιζαν τον αγχίνουν τούτον άνδρα, το μαρτυρούν τα σωζόμενα ποιήματά του».



ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Ο Αναστάσιος Γεωργιάδης ο Φιλιππουπολίτης (γεννήθηκε το 1773) έμεινε γνωστός με το παρωνύμιο Λευκίας, λόγω της πρόωρης λεύκανσης των μαλλιών του. Σπούδασε στην Ιένα και στη Βιέννη, όπου και πήρε το 1805 το διδακτορικό του δίπλωμα. Θέμα της διατριβής του ήταν το «Γυναικείων το Δεύτερο», βιβλίο της ιπποκρατικής συλλογής. Έγινε μέλος επιστημονικών εταιρειών (και εκτός της ιατρικής) στην Ιένα και το Χάλε, άσκησε δε το επάγγελμα στην πατρίδα του, ίσως και σε ευρωπαϊκές χώρες. Ανέπτυξε συγγραφική δράση και εξέδωσε στη Βιέννη διάφορα βιβλία τα οποία είτε έγραψε ο ίδιος είτε μετέφρασε από τη γερμανική γλώσσα. Γνωστότερα είναι τα εξής: «Περί πυρετού πεμφυγώδους ή λοιμού αφορισμός» και «Ιατροφιλοσοφική Ανθρωπολογία». Μετά την απελευθέρωση ο Λευκίας εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, είναι δε μεταξύ των πρώτων καθηγητών και ο πρώτος κοσμήτορας της νεοσύστατης τότε ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837). Πέθανε στην Αθήνα το 1860.



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΡΟΥΣΗΣ

Ο Γεώργιος Ρούσης έζησε περί τα μέσα του 18ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Σιάτιστα της Μακεδονίας και ήταν γιος ιερωμένου. Σπούδασε στην Πάντοβα γλώσσες, φιλολογία και ιατρική την οποία άσκησε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ήταν λόγιος και έγραφε αρχαιοπρεπή επιγράμματα. Κατά την περίοδο της διαμονής του στην Πάντοβα είχε εκδώσει κατάλογο με τα ονόματα και πληροφορίες για τους εκεί καθηγητές. Πέθανε στην πατρίδα του, έχοντας την εκτίμηση και την αγάπη των συμπατριωτών του.



ΛΑΖΑΡΟΣ ΣΚΡΙΒΑΣ

Την ίδια εποχή έζησε και ο Τραπεζούντιος στην καταγωγή Λάζαρος Σκρίβας, ιατροφιλόσοφος και δάσκαλος, που διετέλεσε γραμματέας του ηγεμόνα της Μολδαβίας Βοεβόδα Κωνσταντίνου Νικολάου. Ο Σκρίβας μετέφρασε από τη ρουμανική στη νεοελληνική Ιστορία των ηγεμόνων της Βλαχίας και Μολδαβίας με τον τίτλο «Ιστορία συνοπτική ου παράλληλος των ηγεμόνων της Ουγγροβλαχίας και Μολδαβίας, πόθεν, τίνες και τι έπραξαν και πόσα έτη έκαστος αυτός ηγεμόνευσε» (1734). Πέθανε το 1767.



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΡΑΣ

Ο Γεώργιος Καλαράς από την Κόρινθο έζησε το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Σπούδασε ιατρική και μαθηματικά στην Πίζα και αναφέρεται ως φίλος και συμφοιτητής του Ιωάννη Κωλέττη. Έζησε και άσκησε την ιατρική στην Κόρινθο. Ασχολήθηκε με τα γράμματα, κυρίως με μεταφράσεις και υποστήριζε τη φωνητική γραφή, όπως ο Ιωάννης Βηλαράς, ο Αθανάσιος Ψαλλίδας, ο Χριστόδουλος Κονομάτης και άλλοι λόγιοι της εποχής. Στη φιλοδοξία τους ήταν, όπως γράφει ο Καλαράς, να μικρύνει η απόσταση από τον προφορικό στο γραπτό λόγο ώστε να ευκολυνθεί το κοινό στην πρόσβαση των γνώσεων. Προσπάθειές του για την έκδοση μιας γραμματικής της φωνητικής γλώσσας αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες που την ματαίωσαν. Όπως γράφει ο ίδιος σε επιστολή του προς τον Ιωάννη Βηλαρά, εκτός από τη Γραμματική είχε μεταφράσει σε φωνητική γραφή την Αριθμητική του Βιόζ, τη Γεωμετρία του Ζιάνδρε, ένα βιβλίο για την τουρκική θρησκεία, τον πρώτο τόμο του «Συστήματος της Φύσης» του Μιραμπό. «Τώρα», γράφει στον Βηλαρά, «καταγίνομαι να γράφω μίαν πρακτικήν γιατρικήν». Δεν κατόρθωσε όμως να εκδώσει οποιοδήποτε από τα βιβλία αυτά.



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΓΚΥΡΑΜΟΣ

Ο Δημήτριος Αγκύραμος, Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή, έζησε τον 18ο αιώνα. Έκανε σπουδές Ιατρικής σε διάφορα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και μετά την επιστροφή του άσκησε το επάγγελμα στην Κωνσταντινούπολη. Επίσης οργάνωσε εκεί βοτανικό κήπο, τον οποίο εμπλούτισε με μεγάλη ποικιλία φαρμακευτικών φυτών. Μελέτησε τις θεραπευτικές τους ικανότητες σε διάφορες παθήσεις και απέκτησε φήμη όχι μόνο ως γιατρός αλλά και ως βοτανολόγος και ως λόγιος. Έγραψε μεγάλο πολύγλωσσο βοτανικό λεξικό στο οποίο δημοσιεύει περιγραφές των διαφόρων φυτών και τις θεραπευτικές τους εφαρμογές σε 6 γλώσσες: ελληνική, λατινική, γαλλική, περσική, αραβική και τουρκική.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΗΣ

Το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα αναφέρεται και ο Ιωάννης Αδάμης, ιατροφιλόσοφος από τη Μοσχόπολη της Βορείου Ηπείρου, που είχε σπουδάσει στη Χάλε. Το 1772 μεταφράζει εκεί το έργο του γιατρού Δαβίδ Σαμουήλ Μοδάι με τίτλο «Σύντομος ερμηνεία περί της ενεργείας και ωφελείας μερικών εκλεκτών και δοκιμασμένων ιατρικών...». Η μετάφραση «εις την απλήν των σημερινών Γραικών διάλεκτον παρά του ελαχίστου εν σπουδαίοις Ιωάννου Αδάμη» έγινε από τη λατινική γλώσσα.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΤΖΟΥΛΑΤΗΣ

Σύγχρονος του Κερκυραίου Ιωάννη Πασχάλη - Δονά ήταν ο Κεφαλλονίτης ιατροφιλόσοφος Ιωάννης Φραγκίσκος Τζουλάτης (1762-1805). Σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στην Πάδοβα, όπου κι αναγορεύτηκε διδάκτορας, ενώ έγινε και μέλος της Ιατρικής Ακαδημίας της Βενετίας. Το 1785 επέστρεψε στην Κεφαλονιά, όπου διορίστηκε αρχίατρος. Έλαβε επίσης πολιτικά αξιώματα (διοικητής Ιθάκης, βουλευτής το 1800, μέλος της Συνταγματικής Βουλής της Ιουνίου Πολιτείας). Έγραψε βιβλία περιγραφικά της πατρίδας του και πολιτικά κείμενα. Ενδιαφέρουσα είναι η διδακτορική διατριβή του (Βενετία 1787) με θέμα «Περί δυνάμεως της μουσικής εις τας παθήσεις, τα ήθη και τας ασθενείας και περί της ιατρικής χρήσεως του χορού».



ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ

Ο Ιωάννης Βηλαράς με καταγωγή από την Ήπειρο γεννήθηκε στα Κύθηρα (1770). Μαθήτευσε στη Σχολή του περίφημου Ψαλλίδα στα Ιωάννινα και σπούδασε ιατρική στην Πάδοβα και στην Μπολόνια. Το 1797 μετείχε σε πολιτική κίνηση που εμπνεόταν από τον Ρήγα και φυλακίστηκε στη Βενετία. Απελευθερώθηκε όταν ο Ναπολέων κατέλαβε την πόλη. Επέστρεψε στα Ιωάννινα και επιλέχθηκε λόγω των σπουδών και των τίτλων του ως γιατρός του Βελή, γιου του Αλή Πασά, ακολουθώντας τον επί μια δεκαετία σε όλες τις στρατιωτικές μετακινήσεις του. Στα μεσοδιαστήματα ήταν γιατρός της οικογένειας του Βελή και η καταφυγή όλων των φτωχών της πόλης, στους οποίους παρείχε κάθε υπηρεσία δωρεάν. Μεταφέρουμε απόσπασμα από βιογραφικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στην «Ανθολογία» του «Παρνασσού» (1880) και το οποίο περιλαμβάνει ο Κωστής Παλαμάς (1935) σε άρθρο του για τον Βηλαρά: «Εγκατεστάθη εις την πατρίδα του Ιωάννινα, εξασκών το ιατρικόν του επάγγελμα και καλλιεργών τας Μούσας. Απωλέσας την περιουσίαν του κατά την εν έτει 1820 πολιορκίαν των Ιωαννίνων υπό των οθωμανικών στρατευμάτων και εις ευτελή περιελθών πενίαν, προς δε και υπό άλλων ψυχικών παθήσεων ταλαιπωρούμενος, κατέστρεψε το ζην κατά Δεκέμβριον του 1823 εν τινι χωρίω εις το Τσεπέλοβο του Ζαγορίου, όπου προς σωτηρίαν του είχε καταφύγει».

Ο Βηλαράς επεδίωξε να γίνει η αρχαία γνώση κτήμα των πολλών μέσα από μεταφράσεις στην κοινή γλώσσα. Ο ίδιος μετέφρασε τη «Βατραχομυομαχία» του Ομήρου σε ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους. Σε πεζό λόγο απέδωσε τον διάλογο «Κρίτων» του Πλάτωνα. Έγραψε ερωτική και σατιρική ποίηση και θεωρείται ένας από τους προδρόμους του Σολωμού. Στα σατιρικά του αποτελούν στόχο και οι γιατροί («Γιατρική παρηγοριά», «Συμβούλιο γιατρών»), κυρίως δε οι αυτοδίδακτοι εμπειρικοί γιατροί («Ο Ματσούκας ή ο αυτοδίδακτος γιατρός»). Στα πλαίσια της ενημέρωσης έγραψε (1822) κείμενο με τον τίτλο «Ο άνθρωπος και τα μέρη του», μια αδρή σωματολογία για τα παιδιά. Εκτός από το προδρομικής αξίας πρωτότυπο λογοτεχνικό του έργο ο Βηλαράς θεωρείται ο πρώτος βοτανολόγος της εποχής του και εκλεκτός φαρμακοποιός. Όπως γράφει ο Π. Σύρρος «μετέφρασε από τα ξενικά στη δημοτική πάμπολλους όρους και ονομασίες φαρμάκων».

Μια ακόμα πολύ σημαντική συνιστώσα του έργου του Βηλαρά είναι η ενασχόλησή του με τη γλώσσα. Όχι απλώς πίστευε και καλλιεργούσε τη λαϊκή γλώσσα - αναγκαία προϋπόθεση ακριβούς επικοινωνίας - αλλά και τη μελέτησε θεωρητικά. «Όσο ένα γένος φωτίζεται, τόσο η αίσθησή του ψηλαίνει σε κάθε είδος και η γλώσσα του αποκταίνει τη γλυκάδα και ημερωσύνη όπου αποκτούν και τα ήθη του». Και αλλού: «Χρειάζεται μια γλώσσα σε κάθε γένος για να γροικιέται. Η αληθινή γλώσσα ενού γένου είναι η κοινή και συνηθισμένη σε όλους. Η γλώσσα πρέπει να ορθογράφεται και [να] μιλιέται. Τέλος, όσο δε λείψουν οι προλήψεις των λογιωτάτων, το Γένος δεν γλέπει ποτέ του ημέραν». Ο Βηλαράς υποστήριξε ακόμα και τη φωνητική γραφή στο Βιβλίο του «Ρομέηκη Γλόσα» που, όπως γράφει ο ίδιος, αποτελούσε «γέννημα της φιλόγενης τρέλας μου». Ο γιατρός του Βελή και της φτωχολογιάς των Ιωαννίνων φιλοδόξησε όχι μόνο τη δημοτική γλώσσα αλλά τη ριζική αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα και στο πολιτιστικό επίπεδο της εποχής του.



ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννημένος στην Καστοριά ο Αθανάσιος Χριστόπουλος (1772-1847) φοίτησε σε σχολείο στο Βουκουρέστι. Αργότερα σπούδασε στη Βούδα γλώσσες, φιλολογία και ιατρική και ακόμα νομική και κοινωνικές επιστήμες στην Πάδοβα. Σταδιοδρόμησε στο Βουκουρέστι ως δάσκαλος και στο Ιάσιο ως δικαστής. Εκτιμήθηκε μάλιστα γιατί θεσμοθέτησε το ιδιωτικό δίκαιο της περιοχής. Ως γιατρός δεν είναι γνωστό αν εργάστηκε, μελέτησε όμως σε βάθος τον Ιπποκράτη και επεδίωξε να διαχωρίσει με φιλολογικά και γλωσσικά κριτήρια, τα γνήσια έργα του Ιπποκράτη από τα νόθα της ιπποκρατικής συλλογής. Φιλικός, έφρασε πριν την επανάσταση του 1821 ως εθναπόστολος στα Επτάνησα. Πέρα από όλα αυτά ο Αθανάσιος Χριστόπουλος διακρίθηκε ως λυρικός ποιητής που αποκλήθηκε «νέος Ανακρέων». Είναι ένας από τους προδρόμους της νεοελληνικής ποίησης και αναφέρεται ως «δάσκαλος» του Σολωμού, μαζί με τον Βηλαρά, στα προλεγόμενα του Ιάκωβου Πολυλά που διέσωσε και εξέδωσε το έργο του εθνικού ποιητή. Ο Χριστόπουλος έφυγε το 1836 στην Τρανσυλβανία, όπου και πέθανε το 1847.



ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΥΡΡΟΣ

Ο Διονύσιος Πύρρος (αρχικά Πούρος ή Μπούρρος) είναι πολυσύνθετη και καρποφόρα προσωπικότητα στη νεοελληνική ιατρική. Γεννήθηκε στην Καστανέα Τρίκκης (1774 ή 1777), εκπαιδεύτηκε στη Μονή Μεταμόρφωσης στα Μετέωρα και χειροτονήθηκε διάκονος. Μετά από διάφορα ταξίδια και εκτός του ελλαδικού χώρου, κατέληξε στις Κυδωνίες ως μαθητής επί 3 χρόνια του περίφημου Βενιαμίν του Λεσβίου. Συνέχισε με άλλα μαθήματα κοντά στον Αθανάσιο τον Πάριο στη Χίο, από όπου έφυγε για να φοιτήσει στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Παβίας (1806-1817). Τους θερινούς μήνες εκτός από κλινική πρακτική σε εκκλησιαστικά νοσοκομεία παρακολούθησε μαθήματα αστρονομίας. Σε ταξίδι του στην Αυστρία γνώρισε το σοφό ορυκτολόγο Βέρνερ. Ο Πύρρος μετέφρασε το σύγγραμμά του στα ελληνικά και ο Βέρνερ του χάρισε μια συλλογή 300 ορυκτών που ο Πύρρος έφερε και παρουσίασε σε έκθεση στην Αθήνα. Άσκησε την ιατρική στα όρια της Ελλάδας και σε μέρη της τουρκικής επικράτειας με σημαντικές επιτυχίες και ειδική αναγνώριση από τις τουρκικές αρχές.

Το πολυσχιδές έργο του Πύρρου μπορεί να διακριθεί σε ιατρικό και εξωιατρικό. Από το δεύτερο σημειώνουμε την αναγνώρισή του ως «Πατριαρχικού Αρχιμανδρίτου» από τον Γρηγόριο Ε', με την άσκηση όλων των σχετικών καθηκόντων. Το 1827 ίδρυσε στο Μυστρά χαρτοποιείο και αργότερα άλλο στ Άργος. Τύπωσε χάρτες, κατασκεύασε υδρόγειο σφαίρα, ουράνια σφαίρα με αποτύπωση των αστέρων και των αστερισμών, κατασκεύασε «οδόμετρον» για τη μέτρηση αποστάσεων κλπ. Επίσης δίδαξε θετικές επιστήμες και έγραψε εξωιατρικά επιστημονικά βιβλία. Σημειώνουμε «Περί μαγνητισμού» (1818), «Χημική των τεχνών» (1828), «Πρακτική Αστρονομία» (1836), «Ορυκτολογία» (1837). Έγραψε ακόμα τουλάχιστον πέντε παιδαγωγικά βιβλία, δύο ιστορικά, οκτώ θεολογικά και άλλα περιηγητικά και αυτοβιογραφικά. Τα παιδαγωγικά βιβλία του Πύρρου παρέμειναν σε χρήση επί σειρά ετών έως και τα μέσα του 19ου αιώνα. Ειδικά η «Χειραγωγία των Παίδων» έκανε τρεις εκδόσεις.

Εξίσου σημαντικό είναι τόσο το πρακτικό όσο και το θεωρητικό ιστορικό έργο του Πύρρου. Άσκησε συστηματικά και κατ’ επάγγελμα την ιατρική σε διάφορα μέρη, ενώ σε όλο το διάστημα των αγώνων της εθνεγερσίας υπηρέτησε ως χειρουργός περιθάλποντας τραυματίες του πολέμου. Βρέθηκε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και μετά την άλωσή της βοήθησε στην αντιμετώπιση των επιδημιών που είχαν ξεσπάσει εκεί. Το 1813 δίδαξε ενήλικους στην ιατρική, μαζί με τον περίφημο μοναχό. Το 1835 εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος της πρώτης επιστημονικής ένωσης της χώρας, της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών. Από τα ιατρικά του συγγράμματα σημειώνουμε «Φαρμακοποιία γενική» κατά μετάφραση με πολλές προσθήκες (1815), η οποία αναφέρεται ως «δεκαπεντάκις τυπωθείσα». Το «Εγκόλπιον των ιατρών» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1831 (δύο τόμοι) και από τότε κατ’ επανάληψη με τελευταία χρηστική έκδοση εκείνη του 1916 στη Νέα Υόρκη. Επίσης «Βοτανική Γενική πλουσιωτάτη και εντελεστάτη...» (1850). Ο Πύρρος πέθανε το 1853.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΛΕΤΤΗΣ

Αν και έφτασε ως και πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο γιατρός Ιωάννης Κωλέττης μικρή εκτίμηση κέρδισε από την ιστορία. Θεωρείται ότι το κομματικό ρουσφέτι, οι ισορροπίες ανάμεσα σε αντίθετες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και η αποδοχή καθοριστικού ρόλου των ξένων δυνάμεων ήταν τα επικρατούντα χαρακτηριστικά της πολιτικής του παρουσίας. Ο Κωλέττης είχε γεννηθεί στο Συρράκο Ιωαννίνων το 1774 ή το 1780 και άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως εμπορικός υπάλληλος. Με την ενίσχυση ενός οικονομικά ισχυρού συγγενούς του σπούδασε ιατρική στην Πίζα. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα, μετά επτά χρόνια απουσίας και διορίστηκε γιατρός του Μουχτάρ, γιου του Αλή Πασά. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, στα «Απομνημονεύματά» του τον χαρακτηρίζει απαξιωτικά ως «μαθητή του Αλήπασα». Άξιος μαθητής, καθώς κατάφερε να ξεφύγει με πονηριά, όταν ο Αλής αποστάτησε από τον Σουλτάνο. Ο Κωλέττης ήταν Φιλικός και από μερικούς θεωρείται ως ο «Ανώνυμος ο Έλλην» που έγραψε την «Ελληνική Νομαρχία».

Ο Μακρυγιάννης κατηγορεί τον Κωλέττη ως γιατρό, προφανώς εξαιτίας των πολιτικών τους αντιθέσεων. «Οι άλλοι γιατροί οπού ‘ρθαν φέραν κι από ‘να γλυστήρι (κλυστήριον) και γιατρικά και τήραγαν τους αστενείς. Εσύ, του είπα, ούτε αυτά ήφερες, ούτε αστενείς κοίταξες». Παρόλα αυτά σε κάποιες περιόδους της ζωής του και μετά την απελευθέρωση εξέταζε ασθενείς. Επειδή μάλιστα ντρεπόταν να ζητά αμοιβές, άφηνε σε κάποιο σημείο των σπιτιών που πήγαινε το παλτό του, στις τσέπες του οποίου άφηναν αμοιβές ή δώρα. Ως Γραμματεύς (υπουργός) των Εσωτερικών, με αρμοδιότητες σε θέματα υγείας, ενέκρινε την ανέγερση του πρώτου «Πολιτικού» νοσοκομείου («Ελπίς»), που ονομάστηκε έτσι σε4 αντιδιαστολή προς το πρώτο στρατιωτικό νοσοκομείο που είχε ανεγερθεί πριν σε σχέδια του Βάιλερ. Πέθανε στα 31 Αυγούστου 1847 από χρόνιο νεφρικό νόσημα. «Σε δυο-τρεις ημέρες», γράφει ο Μακρυγιάννης, «τον κολλάγει ένας νεφρίτης και γύριζε και φώναζε νύχτα και ημέρα. Του βαστήχτη το κάτουρό του. Μαζώχτηκαν όλοι οι γιατροί», όχι μόνο γιατί ένας επώνυμος πολιτικός, αλλά και γιατί ήταν ένας συνάδελφός τους.



Γ. ΘΕΡΕΙΑΝΟΣ

Ο Γ. Θερειανός από τη Ζάκυνθο (1775-1850) σπούδασε ιατρική στην Πάδοβα και μετεκπαιδεύτηκε στην Παβία, Μπολόνια, Πίζα καθώς και στο Παρίσι. Έγραψε στα ιταλικά διάφορα ιατρικά μελετήματα και γενικότερα επιστημονικά δοκίμια. Έγινε κι αυτός γιατρός του Αλή και του γιου του Βελή (ή σύμφωνα με άλλους του Μουχτάρ). Μετά την πτώση του Αλή, ο Θερειανός διέφυγε μαζί με τους θησαυρούς του Μουχτάρ, που τους παρέδωσε στον Άγγλο πρόξενο της Λευκάδας. Το 1826 διορίζεται καθηγητής της Φυσιολογίας και της Παθολογίας στην Ιόνιο Ακαδημία. Μετά τη διάλυση της Ιατρικής Σχολής ο Θερειανός, χάρη στην ευρύτερη επιστημονική του κατάρτιση, πήρε την έδρα της Φυσικής στο Φυσικομαθηματικό τμήμα της Ακαδημίας (1828). Κατέλαβε ακόμα σπουδαίες διοικητικές θέσεις, όπως έφορος της Ιονίου Ακαδημίας, έφορος των Υγειονομικών της Ιονίου Πολιτείας κ.α. Φύση ανήσυχη και τυχοδιωκτική, έφυγε το 1836 για την Κωνσταντινούπολη, όπου άρχισε νέα πετυχημένη σταδιοδρομία σαν γιατρός των Σουλτάνων.



ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Από τις πολλές ιδιότητες του Ιωάννη Καποδίστρια η λιγότερο γνωστή είναι ίσως, η ιατρική. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως διπλωμάτη με διεθνή δραστηριότητα, ως υπουργό του Τσάρου και ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας. Γόνος παλιάς οικογένειας, ο Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1776. Το 1794 εγγράφεται στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Πάδοβας. Το 1797 επιστρέφει στην πατρίδα του όπου ασκεί την ιατρική, με ιδιαίτερη δεξιότητα στις χειρουργικές πράξεις. Την περίοδο 1798-199 διορίζεται στη θέση του Αρχίατρου του προσωρινού Οθωμανικού και Ρωσικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Κέρκυρας. Είναι η περίοδος της προσωρινής Ρωσοτουρκικής κατοχής των Ιονίων Νησιών. Το 1802 παίρνει την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Εθνικού Ιατρικού Συλλόγου, που αποτελεί την πρώτη επαγγελματική και επιστημονική ένωση στον μετέπειτα ελλαδικό χώρο. Ο Καποδίστριας εκλέγεται γραμματέας του συλλόγου και αναπτύσσει επιστημονικές δραστηριότητες. Αναφέρονται μάλιστα και επιστημονικές ανακοινώσεις του στην Ιόνιο Ακαδημία αλλά και στον Εθνικό Ιατρικό Σύλλογο. Μια από τις ανακοινώσεις του αυτές δημοσιεύθηκε στο (φιλολογικό) περιοδικό «Mercurio Litterario».

Το δημοσίευμα του Καποδίστρια αναφέρεται σε περίπτωση γέννησης πεντάδυμων στον έβδομο μήνα της κύησης «εκ πατρός Ισραηλίτου» (από τη γνωστή εβραϊκή κοινότητα της Κέρκυρας) και «μητρός εκ Κεφαλληνίας». Οι άλλες ανακοινώσεις του, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε αν είχαν δημοσιευθεί είναι, σύμφωνα με πολλές αναφορές, οι ακόλουθες: «Δοκίμιον περί της καταγωγής των ατομικών διαφορών του ανθρωπίνου οργανισμού» και «Δοκίμιον περί Ιατρικής Χειρουργίας και Φαρμακολογίας». Εκτός από την επιστημονική αναπτύσσει και πλούσια πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα. Στα πλαίσια της δεύτερης ιδρύσει τη Δημόσια Ελληνική Σχολή, Ο Μ.Γ. Λυκίσσας αναφέρει ότι διετέλεσε επιθεωρητής παιδείας, ότι ίδρυσε στο νησί 40 σχολεία και σχολή για την επιμόρφωση των κρατικών λειτουργών. Ήδη από το 1803 του ανατίθενται από την προσωρινή τοπική κυβέρνηση διάφορα δημόσια αξιώματα, τα οποία τον απομακρύνουν από τις ιατρικές δραστηριότητές του.

Στα επόμενα χρόνια ανατίθενται στον Ιωάννη Καποδίστρια από την Ιόνιο Πολιτεία διάφορες διοικητικές - πολιτικές θέσεις στην Κέρκυρα και την Κεφαλονιά, ενώ του ανατίθεται η οργάνωση της άμυνας της Λευκάδας απέναντι στον κίνδυνο εισβολής του Αλή Πασά. Οι επιτυχίες του Καποδίστρια, του άνοιξαν το δρόμο για διεθνή σταδιοδρομία μέσω της ρωσικής κυβέρνησης (Ρωσία, Αυστρία, Βλαχία, Ελβετία - όπου και θέσπισε το ισχύον σύστημα των καντονιών). Ακολούθησε η εκλογή του από τη Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας στη θέση του Κυβερνήτη του νεοσύστατου περιορισμένου, κατεστραμμένου και σπαρασσομένου νεοελληνικού κράτους. Η σύγκρουσή του με συμφέροντα και αντιλήψεις ήταν έντονη. Έχοντας σαφείς και έγκυρες γνώσεις ιατρικής νομοθετούσε μέτρα περιστολής επιδημιών και απαιτούσε την αυστηρή τήρησή τους από όλους. Αναφέρεται για παράδειγμα η ρήξη με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη γιατί ο Κυβερνήτης δεν επέτρεψε τη δημόσια και πολυάνθρωπη συγκέντρωση στο γάμο ενός γιου του Κολοκοτρώνη στα Ναύπλιο, επειδή λόγω επιδημίας δεν επιτρέπονταν οι συναθροίσεις. Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε το πρωί της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 1831, την ώρα που έμπαινε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο.



ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΓΙΑΠΕΡΑΣ

Ο Διονύσιος Ταγιαπέρας ή Ταγιαπιέρας (1777-1842) γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι γύρισε στην πατρίδα του όπου και πρωτοδούλεψε ως γιατρός. Το μικροπρεπές όμως κλίμα ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενους συναδέλφους τον ανάγκασε να εκπατρισθεί. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά της αυτοεξορίας του Ταγιαπέρα. Η πρώτη ήταν για πολιτικούς λόγους, όταν οι «Ρωσοτούρκοι» έδιωξαν τους Γάλλους από τα Επτάνησα. Με το δεύτερο εκπατρισμό του κατέφυγε στην αυλή του Αλή, ως γιατρός του ίδιου και του γιου του Βελή. Εκεί συνδέθηκε με τους άλλους συναδέλφους του και κυρίως με τον Βηλαρά.

Στη Ζάκυνθο ξαναγύρισε στα 1820, όταν άρχισε η δίωξη του Αλή. Κι εκεί όμως είχε γρήγορα περιπέτειες. Οι Άγγλοι «προστάτες» τον φυλάκισαν μαζί με άλλους συντρόφους του που εκδηλώνονταν υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας. Μετά την απελευθέρωση συνεργάστηκε στο Ναύπλιο με τον Καποδίστρια. Μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη ο Ταγιαπέρας ξαναγύρισε στη Ζάκυνθο ως γιατρός της φτωχολογιάς. Στις λογοτεχνικές του δημιουργίες περιλαμβάνεται το έργο «Κυρά Φροσύνη», με μνήμες από τα Ιωάννινα και τον Αλή.



ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ

Ο Νικόλαος Αγραφιώτης, ο δεύτερος γιατρός που φέρεται με το ίδιο όνομα, έζησε τα τέλη του 18ου αιώνα. Προφανώς και αυτός είχε καταγωγή από κάποιο χωριό των Αγράφων, δεν γνωρίζουμε όμως ποιο, ούτε αν ήταν από το θεσσαλικό ή από το ευρυτανικό τμήμα τους. Αναφέρονται στα Άγραφα 120 χωριά και οικισμοί, που γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη κυρίως κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Εντυπωσιακή ήταν η ανάπτυξη της παιδείας στην περιοχή και εκατοντάδες λόγιοι είχαν εκπαιδευτεί στις δέκα σχολές που λειτουργούσαν στα Άγραφα, ορισμένες ήδη από τον 17ο αιώνα. Ένας από αυτούς τους λογίους ήταν και ο γιατρός Νικόλαος Αγραφιώτης. Όπως γράφει ο Κ. Σάθας στο έργο του «Νεοελληνική Φιλολογία» (1868), ο αναφερόμενος γιατρός μας άφησε το ερανιστικό - ανασκοπητικό έργο «Ελλήνων ιατρών παλαιών τε και μεταγενεστέρων Επιτομή».



ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Ο Ευστάθιος Αθανασίου είναι λόγιος και γιατρός του τέλους του 18ου αιώνα. Η καταγωγή του δεν μας είναι γνωστή, σπούδασε όμως στην πόλη Χάλε (Halle) της Σαξονίας, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1794. Έγραψε τη μελέτη «Ιστορία της ρίζης σκίλλας της θαλασσίας. Φυσικοϊατρικαί αποδείξεις» (Historia Radicis Scillae Maritimae. Physicomedicae Specimini). Στο τέλος του βιβλίου ο Αθανασίου παραθέτει σχόλια τα οποία Έλληνες και ξένοι γιατροί του είχαν γράψει.



ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗΣ

Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης γεννήθηκε στον Τύρναβο (1780) και ήταν ανιψιός του περίφημου Άνθιμου Γαζή. Από τα μαθήματα του Ιωάννη Πέζαρου ήρθε σε επικοινωνία με το πνεύμα και τα μηνύματα του Διαφωτισμού. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ιένας ιατρική, ορυκτολογία και φιλολογία, ενώ ασχολήθηκε και με τις ξένες γλώσσες. Εκτός από τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά γνώριζε αραβικά, τουρκικά, περσικά και ορισμένες ευρωπαϊκές γλώσσες. Αξιοποίησε το σύνολο των γνώσεών του και εκτός από φημισμένος γιατρός διακρίθηκε ως φιλόλογος και σημαντικός ανατολιστής. Ο Αλεξανδρίδης έχει σπουδαία συμβολή στον ελληνικό τύπο. Το 1812 κυκλοφόρησε στη Βιέννη την εφημερίδα «Ελληνικός Τηλέγραφος» που διατηρήθηκε ως το 1836. Παράλληλα από το 1817 και ως το 1821 κυκλοφόρησε το φιλολογικό παράρτημα της εφημερίδας με τον τίτλο «Φιλολογικός Τηλέγραφος». Το περιοδικό παρακολουθούσε την πολιτιστική - φιλολογική δραστηριότητα, ενώ έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ανατολικές φιλολογίες και ανάμεσά τους την αραβική και την κινεζική.

Ο Αλεξανδρίδης εκτός από την επιμέλεια της έκδοσης των εντύπων του δημοσίευσε άρθρα του και στο έντυπο «Λόγιος Ερμής», μετέφρασε βιβλία και έγραψε άλλα με αντικείμενο τις ανατολικές γλώσσες. Το 1806 εκδίδει στη Βιέννη το έργο του «Ελληνικός καθρέπτης» με βιογραφικές και βιβλιογραφικές καταγραφές από την αρχαιότητα έως την άλωση. Ακολουθεί η δίτομη «Ιστορία της Ελλάδος από της πρώτης καταβολής των ελληνικών πραγμάτων άχρι της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως» του Goldsmith (Βιέννη 1806). Στη 2η έκδοση του έργου προσθέτει και τρίτο τόμο με αντικείμενο τη Βυζαντινή ιστορία. Το 1812 εκδίδει πάντα στη Βιέννη, τη «Γραμματική Γραικικο-Τουρκική» και δύο λεξικά, το «Λεξικόν Πρόχειρον της Γραικικής και Τουρκικής Διαλέκτου» και το «Λεξικόν Τουρκικο-γραικικόν σύντομον». Εξέδωσε επίσης (1807) με δαπάνη των αδελφών Ζωσιμάδων μετάφραση μιας αραβικής γεωγραφίας του «Αμπουλφέδα Ισμαήλ βασιλέως της Απαμείας», συμπληρωμένη «μετά τινών υποσημειώσεων υπό Δημητρίου Αλεξανδρίδου ιατρού του εκ Τυρνάβου της Θεσσαλίας και μέλους αντεπιστέλλοντος των εν Ιένη εταιριών της Ορυκτολογίας και της Φυσικής», όπως γράφει στον μακρύ τίτλο του βιβλίου.



ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος (1786-1856) καταγόταν από το χωριό Σοπωτό των Καλαβρύτων. Σπούδασε στην Ιταλία και τη Γαλλία και εργάστηκε ως γιατρός στα Λαγκάδια Γορτυνίας. Στην Πάτρα και στα Καλάβρυτα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819 και πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 ακολουθώντας το εκστρατευτικό σώμα του Δημήτρη Υψηλάντη. Αργότερα υπηρέτησε στο σώμα του Ιωάννη Γκούρα, του οποίου διετέλεσε και γραμματέας. Γιατρός και ιατροδιδάσκαλος (έτσι αναφέρεται και από τον Διονύσιο Πύρρο), ασχολήθηκε με τον πολιτικό ακτιβισμό και τον τύπο. Στην εφημερίδα του «Πρόοδος», που εκδόθηκε από το 1836 και έως το 1854 δημοσίευε και ιατρικά άρθρα. Εξέδωσε ακόμα τα περιοδικά «Σωκράτης» (1838-1848) και «Νέος Κόσμος» (1849-1854), στα οποία επίσης κατά περίπτωση δημοσίευε ιατρικά άρθρα. Το 1842 εξέδωσε μετάφραση του έργου «Περί αδικημάτων και ποινών» με σαφή πολιτικό χαρακτήρα, ενώ κατά καιρούς έγραφε και έθετε σε κυκλοφορία πολιτικά φυλλάδια, συχνά και με ψευδώνυμα. Τον Απρίλιο του 1844 η Ιερά Σύνοδος αφόρισε το βιβλίο του «Ο Ευαγγελισμός της Προόδου».

Ο γιατρός και ιατροδιδάσκαλος Παναγιώτης Σοφιανόπουλος ήταν ουτοπιστής σοσιαλιστής και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της γυναίκας και την ισονομία. «Πρέπει να λείψουν τα μεταξύ γυναικός και ανδρός διαφράγματα», γράφει «τα οποία επύκνωσεν η δεισιδαιμονία και η υποκρισία και αι γυναίκες είναι ανάγκη να κυβερνούν τας ανθρωπίνας κοινωνίας μαζί με τους άνδρας». Αντιτάχθηκε στις αυθαιρεσίες των Βαυαρών μέσα από έντονη αρθρογραφία στα έντυπά του. Για επιθετικό άρθρο κατά της κυβέρνησης καταδιώχθηκε το 1838, πλήρωσε πρόστιμο, φυλακίστηκε, είδε την κατάσχεση του εντύπου του από το Κράτος και την κατεδάφιση του σπιτιού του από τον όχλο. Ανάμεσα στις ιδέες που προπαγάνδιζε ο Σοφιανόπουλος, έχοντας εμπειρία πολέμων και όσων αυτοί συνεπάγονται, ήταν η καταστροφή κάθε πολεμικής μηχανής. «Χρειάζονται τσάκισμα όλων των πολεμικών μηχανών και απώλεια τυφεκίων, χαντζαριών, βαγιονέτων κλπ.». Κι ακόμα υποστήριζε την ένωση όλων των βαλκανικών λαών: «κανένα μην ερωτάτε, ούτε αυτόχθονα, ούτε ετερόχθονα. Το μέλλον σας κρέμεται από την ένωσίν σας...».



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Τέλη του 18ου αιώνα γεννήθηκε στην Κοζάνη ο Γεώργιος Κωνσταντίνου Σακελλαρίου. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές που συμπλήρωσε στην πατρίδα του, σπούδασε γλώσσες και φιλοσοφία στην Ουγγαρία. Στη συνέχεια πήγε για ιατρικές σπουδές στη Βιέννη. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Βλαχία, κοντά στον ιατροφιλόσοφο και πεθερό του Δημήτρη Καρακάση. Τελικά επέστρεψε στη Μακεδονία, όπου και εργάστηκε ως γιατρός σε διάφορες πόλεις εξυπηρετώντας τους συμπατριώτες του «μετ’ ευφημίας και επαίνων πολλών», όπως γράφει ο Ζαβίρας. Από το 1788 ως το 1797 μετέφρασε διάφορα έργα από διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Μεταξύ των μεταφράσεων του Σακελλαρίου περιλαμβάνονται η τραγωδία «Ρωμαίο και Ιουλία» (όπως απέδωσε τα ονόματα), τα μελοδράματα «Ορφεύς και Ευρυδίκη», «Τηλέμαχος και Καλυψώ» και τις τραγωδίες «Ρόμπερτ και Φλοριάδε» και «Κόδρος». Το 1796 μεταφράζει από τα γερμανικά την «Αρχαιολογία συνοπτική των Ελλήνων» και ένα χρόνο μετά το διάσημο τότε έργο «Περιήγησις του νέου Αναχάρσιδος εις την Ελλάδα». Ιατρικές συγγραφές του ιατροφιλόσοφου Σακελλαρίου δεν είναι γνωστές.



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΛΑΡΑΚΗΣ

Ο Γεώργιος Γλαράκης (Χίος 1798 - Αθήνα 1855) διδάχτηκε αλλά και δίδαξε στην πατρίδα του μαθηματικά και φυσική. Εργάστηκε σε εμπορική επιχείρηση της Κωνσταντινούπολης και αργότερα, με την οικονομική στήριξη των αρχών της Χίου, σπούδασε ιατρική στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Göttingen. Μετεκπαιδεύτηκε στη Βιέννη, όπου ήρθε σε προσωπική επαφή με εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Επέστρεψε στην πατρίδα του για να ανταποδώσει στους συμπατριώτες του τις δικές του εκπαιδευτικές αλλά και ιατρικές υπηρεσίες. Ακολούθησε γρήγορα η επανάσταση, την οποία ξεκίνησαν οι Σαμιώτες υπό τον Λογοθέτη και τον επέλεξαν να τους εκπροσωπήσει στη συνέλευση της Κορίνθου, εξασφαλίζοντας βοήθεια για τη Χίο. Δυστυχώς, η σφαγή που ακολούθησε δεν του επέτρεψε την επιστροφή. Ασχολήθηκε σε διάφορα πολιτικά και διοικητικά καθήκοντα, σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης και μετά, ενώ στην προσφορά του περιλαμβάνεται η συμβολή του στην ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Μετά τη διακοπή της πολιτικής του δράσης (1839) άσκησε την ιατρική στην Αθήνα ως το 1843.



ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

Γιατρός, συγγραφέας και εθνικός ευεργέτης ο Απόστολος Αρσάκης (1790 ή 1792-1874) γεννήθηκε στην περιοχή της Κορυτσάς (Χοτόχοβο Βορείου Ηπείρου). Μαθητής του Νεόφυτου Δούκα, σπούδασε ιατρική στη Halle (Σαξονία) και διακρίθηκε για τις ικανότητές του. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής δεν ήταν κλινικό, αλλά θέμα βασικής έρευνας και είχε τίτλο «Ανατομική περιγραφή του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων». Ειδικεύτηκε στη χειρουργική και εργάστηκε στο Βουκουρέστι σε διοικητικά αξιώματα, διετέλεσε δε γραμματέας του ηγεμόνα Κούζα. Μετά τη συγκρότηση της Ελλάδας σε κράτος εκλέχτηκε βουλευτής και διορίστηκε υπουργός εξωτερικών. Η σημαντική δωρεά του στη «Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία», την οποία ίδρυσε, συνέβαλλε ουσιαστικά στη νεοελληνική εκπαίδευση. Ως συγγραφέας ο Αρσάκης έγραψε ωδή στον αυτοκράτορα Ναπολέοντα (1811), παρακινώντας τον να απελευθερώσει την Ελλάδα. Το 1813 δημοσίευσε στον «Λόγιο Ερμή» συνοπτική ιστορία της ιατρικής, ενώ αναφέρεται και η συγγραφή του ειδυλλίου «Θύρσις και Δάφνη» κατά μίμηση εκείνων του Θεόκριτου.



ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΖΑΒΟΣ

Ο Βασίλειος Ζαβός γεννήθηκε στην Ιθάκη κατά τον 18ο αιώνα. Είναι πιθανό ότι πέθανε σε προχωρημένη ηλικία το 1836. Σπούδασε στην Ιταλία ιατρική, μαθηματικά, χημεία, ελληνική και λατινική φιλολογία. Εργάστηκε ως γιατρός στην Ιθάκη. Η αγάπη του κόσμου τον έκανε να ασχοληθεί με την πολιτική της Ιονίου Πολιτείας, έγινε βουλευτής και γερουσιαστής. Επίσης είχε υπηρετήσει με διπλωματική ιδιότητα στην αυλή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ως αντιπρόσωπος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Όταν ο Αλή αξίωσε από τις αρχές της Ιονίου Πολιτείας βάσει συμφωνιών την παράδοση των Ελλήνων οπλαρχηγών που είχαν καταφύγει στον Κάλαμο με τις οικογένειές τους, αλλιώς απειλούσε να καταλάβει τη Λευκάδα, ο Ζαβός έκανε τη διαπραγμάτευση και πέτυχε να λύσει το ακανθώδες πρόβλημα. Αναφέρεται ότι είχε συντάξει στατιστικούς πίνακες για την Ιθάκη, δεν γνωρίζω όμως αν έχουν δημοσιευθεί.



ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ

Ο Στέφανος Κανέλλος είναι μια σπουδαία αλλά αγνοημένη φυσιογνωμία της ελληνικής ιστορίας. Συμβαίνει άλλωστε συχνά η υστεροφημία των ιστορικών προσώπων να μην είναι ανάλογη της προσφοράς τους. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη (1798) και ευτύχησε να είναι μαθητής του Χιώτη λογίου (και μητροπολίτη) Δωρόθεου Πρώιου, με ιδιαίτερες επιδόσεις στα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Το 1818 σε ηλικία 20 ετών αρχίζει σπουδές ιατρικής στη Βιέννη, τις οποίες συνέχισε στο Βίτσμπουργκ, όπου πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα. Η διατριβή του είχε ως τίτλο «Περί της θεραπείας των νεκροφανών» και περιλαμβάνει τρόπους για την αντιμετώπιση των πνιγμένων, των παγόπληκτων, των απαγχονισμένων, των δηλητηριασμένων από τοξικά αέρια και των κεραυνόπληκτων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πρώιμη και πρωτοποριακή μελέτη στο αντικείμενο που σήμερα χαρακτηρίζουμε ως ανάνηψη και εντατική θεραπεία. Ο Κανέλλος δούλεψε ως γιατρός, αλλά και σε άλλα πεδία: στρατιωτικός, εθνικός διαφωτιστής, διοικητικός υπάλληλος, λόγιος.

Μια από τις φιλοδοξίες του ήταν να ασχοληθεί με το θέμα της ανάνηψης - εντατικής θεραπείας στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωσή της. «Ίσως να πετύχω κάποτε, αν μου δοθεί η ευκαιρία και οι περιστάσεις, με τη γνωστοποίηση αυτού του δοκιμίου, [] να προκαλέσω το ενδιαφέρον σε μια χώρα όπου είναι άγνωστη σχεδόν κάθε μορφή νοσοκομειακών ιδρυμάτων και όπου πεθαίνουν τόσοι τραυματισμένοι νεκροφανείς χωρίς βοήθεια...». Το 1819 ο Κανέλλος γυρίζει στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάζεται ως γιατρός και ως διδάσκαλος στα ελληνικά σχολεία. Το 1821 πολέμησε στον Ιερό Λόχο και είναι μεταξύ των 100 που διασώθηκαν. Το 1823 συνοδεύει τον Τομπάζη ως εθελοντής πολεμιστής στην Κρήτη. Όμως η επιδημία της πανούκλας που έπληξε τότε το νησί πρόσβαλε πολύ κόσμο, κυρίως στα μέρη του Ρεθύμνου και τον ανάγκασε να ασχοληθεί με τη λήψη υγειονομικών μέτρων και τη θεραπεία των αρρώστων. Είχε γράψει ποιήματα και θούρια, γνωστά επί πολλές δεκαετίες την εποχή του και είχε μεταφράσει ένα χρήσιμο βιβλιαράκι με τον τίτλο «Βιβλιαράκι κατ’ ερωταπόκρισιν», όπως επίσης και την «Οδόν της καθαρής μαθηματικής» του Γάλλου Φραγκέρ. Πέθανε 31 ετών το 1829 από πανούκλα, από την οποία μολύνθηκε περιθάλποντας τους ασθενείς του.



Είναι φυσικό ότι με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός των γιατρών με έγκυρες και επιστημονικές σπουδές μεγαλώνει. Όλοι εκείνοι που γεννήθηκαν κατά τον 18ο αιώνα (1700-1799) και οι οποίοι άκμασαν το ίδιο και τον επόμενο (19ο) αιώνα, είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό, καθώς στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα δεν υπήρχε Πανεπιστήμιο. Οι σπουδές τους γίνονταν σε χώρες της Ευρώπης και κατά κανόνα σε ιταλικά πανεπιστήμια. Μικρότερος είναι ο αριθμός εκείνων που σπουδάζουν στη Βιέννη ή στο Halle ή στο Παρίσι. Δεν σημειώνονται ακόμα μετακινήσεις για σπουδές προς το Νέο Κόσμο. Η εκπαίδευση των γιατρών εξακολουθεί να εκτείνεται σε διάφορα πεδία. Εκτός από τα αμιγώς βιοϊατρικά αντικείμενα, σημαντικό τμήμα των σπουδών αναφέρεται σε ανθρωπιστικά αντικείμενα, σε νεκρές και σε ζωντανές γλώσσες. Γι’ αυτό συχνά γιατροί που άκμασαν τον 18ο αιώνα, εκτός από την ιατρική τους προσφορά ασχολήθηκαν με την εκπαίδευση, συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση της εθνικής γλώσσας και συνείδησης. Ορισμένοι μάλιστα ίδρυσαν, επέβλεψαν και χρηματοδότησαν σχολεία ελληνικών γραμμάτων.

Οι γιατροί που είχαν γεννηθεί τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν σε ακμή κατά τα χρόνια της προπαρασκευής και της διεξαγωγής του εθνικού αγώνα του 1821. Πολύ συχνά εγκατέλειψαν τις διάφορες εκτός Ελλάδας πόλεις, στις οποίες ασκούσαν την ιατρική ή άλλες δραστηριότητες, για να έρθουν στους τόπους του αγώνα. Πολλοί ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ενώ άλλοι που δεν προσήλθαν στην Ελλάδα κινητοποίησαν ή συντόνισαν τα φιλελληνικά κινήματα, συγκέντρωσαν υλικά και χρήματα και γενικά μπήκαν στην υπηρεσία του αγώνα που τον συνειδητοποιούσαν ως εθνική ανάγκη. Άλλοι από τους γιατρούς που ασκούσαν την ιατρική σε διάφορα μέρη της Ελλάδας φρόντιζαν για τη διδασκαλία των νέων σε σχολές, καθώς είχαν πειστεί ότι η μόρφωση ήταν μια από τις προϋποθέσεις, μέσω της σύνδεσης με το ένδοξο παρελθόν, για τη δημιουργία ελληνικής εθνικής συνείδησης. Εξάλλου η επαγγελματική τους ιδιότητα τους έδινε τη δυνατότητα να έλθουν σε επαφή με διάφορα κοινωνικά στρώματα και να δημιουργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και φιλίας, ιδιαίτερα χρήσιμες σε ανάλογες καταστάσεις.

Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των αξιομνημόνευτων γιατρών της εποχής, που αναγκαστικά μερικοί μόνον από αυτούς μπορούν να αναφερθούν εδώ, ενώ υπήρξαν και άλλοι με εξίσου σημαντικές δραστηριότητες. Πολλοί από τους γεννημένους το 18ο αιώνα είχαν συμμετοχή στο κίνημα του νεοελληνικού διαφωτισμού, στήριξαν υγειονομικά την επανάσταση του 1821, ασχολήθηκαν με τη διακυβέρνηση της χώρας καταλαμβάνοντας ανώτατες κυβερνητικές βαθμίδες. Πολλοί από τους γιατρούς του 18ου αιώνα συγκαταλέγονται μεταξύ των πρωτοπόρων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Άλλοι πρωτοστάτησαν στα κοινωνικά ζητήματα, συμμετέχοντας στη διεκδίκηση του συντάγματος, την ισονομία των πολιτών, την ανύψωση της κοινωνικής θέση της γυναίκας. Είναι σαφώς λιγότεροι, σε σχέση με τους προηγούμενους αιώνες, οι γιατροί θεολόγοι και κληρικοί, ίσως και λόγω της επίδρασης των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης και του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ο αιώνας προετοίμασε τον πολύ επιστημονικότερο 19ο, κατά τον οποίον η ιατρική αναπτύχθηκε, λειτούργησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ιδρύθηκαν επιστημονικές εταιρείες, εκδόθηκαν ιατρικά περιοδικά, ενώ από την εκπαιδευτική ύλη αφαιρέθηκαν εξωιατρικά αντικείμενα υπέρ της ολοένα αυξανόμενης ιατρικής ύλης.



Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Φωτο-λέμε...

με αφορμή ένα μήνυμα από τον "εραστή" της φωτογραφίας Βασίλη Αρτίκου για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας της ΦΩΤΟ.ΛΕ.ΜΕ. σας παρουσιάζουμε και επίσημα το ¨"μανιφέστο" της ιδρυσής της!



ΛΕΜΕ να μιλήσουμε για τη φωτογραφία εδώ στο Μεσολόγγι...Η αγάπη μας γι΄ αυτή την ιδιαίτερη τέχνη, το ενδιαφέρον μας για τη διερεύνηση της τεχνική της, η ανάγκη μας να προωθήσουμε την καλλιτεχνική φωτογραφική έκφραση και αναδείξουμε τα φωτογραφικά δρώμενα στην περιοχή μας, αλλά και η διαπίστωση ενός ολοένα αυξανόμενου ενδιαφέροντος για την φωτογραφία μάς ωθούν σε αυτή την πρωτοβουλία, στη δημιουργία της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ.


Τι φιλοδοξούμε να κάνουμε; Να επικοινωνήσουμε μέσα από τα οπτικά ερεθίσματα που μας προσφέρει η φωτογραφική αποτύπωση. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους. Μπορεί να είναι τα φωτογραφικά στιγμιότυπα γνωστών φωτογράφων, Ελλήνων και ξένων, που θα δώσουν το έναυσμα για συζήτηση και ανάλυση. Μπορεί να είναι η φωτογραφική ματιά του κάθε μέλους που θα θελήσει να βγει από τη φωτογραφική του εσωστρέφεια και να παρουσιάσει τα έργα του με σκοπό να αξιολογηθούν ή να αποτελέσουν την αφορμή της δημιουργικής ανταλλαγής απόψεων. Μπορεί να είναι η ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου ενός γνωστού ή και λιγότερο γνωστού φωτογράφου και -γιατί όχι;- όπου είναι εφικτό, η πρόσκλησή του στην πόλη μας. Απώτερος στόχος είναι η επικοινωνία και η συνεργασία με φωτογραφικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή μας ή και σε γειτονικές περιοχές, συμβάλλοντας έτσι μελλοντικά στη δημιουργία ενός ευρύτερου φωτογραφικού δικτύου.

Γίνεται αντιληπτό, επομένως, πως ο καθένας μπορεί να είναι μέλος αυτής της συλλογικότητας, η οποία θα στηρίζεται στην ετερογένεια των μελών της. Εξάλλου μας ενδιαφέρει η διαφορετικότητα της αισθητικής αντίληψης αναφορικά με τη φωτογραφία και την τέχνη γενικότερα. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλουμε να διδάξουμε ούτε να κατευθύνουμε, αλλά να προσφέρουμε το έδαφος για παρατήρηση, εμβάθυνση, κριτική αποτίμηση, προβληματισμό. Επιθυμούμε να αφήσουμε ανοιχτό το πεδίο έκφρασης για σχόλια, απορίες, προτάσεις, ιδέες...Μοναδική προϋπόθεση συμμετοχής είναι ο σεβασμός και η αποδοχή του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας της Λέσχης, όπως θα διέπεται από το καταστατικό, και, φυσικά, το ενδιαφέρον για τη φωτογραφία.

Απευθύνουμε, λοιπόν, ανοιχτή πρόσκληση σε όσους αγαπούν τη φωτογραφία, είτε ήδη ασχολούνται με αυτήν ερασιτεχνικά και θέλουν να συναντήσουν ανθρώπους για να μοιραστούν τις κοινές ανησυχίες τους, είτε είναι νέοι φωτογράφοι και αναζητούν τρόπους αυτοβελτίωσης, είτε μελετούν την φωτογραφία θεωρητικά, αλλά και όσους εκφράζονται μέσα από συναφείς μορφές τέχνης (π.χ. ζωγραφική), αλλά και γενικότερα όσους θέλουν με την παρουσία τους να στηρίξουν συμβολικά αυτή την προσπάθεια που στοχεύει στον πολιτισμό. Στον ιστορικό χώρο του Τρικούπειου Πολιτιστικού Κέντρου, εδώ στην Ι.Π του Μεσολογγίου, τη Δευτέρα, 4 Οκτωβρίου, 7 μ.μ. ΛΕΜΕ να μιλήσουμε για τη ΦΩΤΟγραφία...

φώτογραφίες από την κοπή της πίτας στης 12/1/2010








φώτο by Βασίλης Αρτίκος


 το link του ιστολογίου της ΦΩΤΟ.ΛΕ.ΜΕ. http://photoleme.blogspot.com

Συνάντηση εργασίας Δημάρχου Μεσολογγίου με τον Μητροπολίτη Αιτ/νιας



Τη συμβολή και τη συνεργασία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κου. Κοσμά και της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων που αφορούν το δήμο, ζήτησε ο Δήμαρχος Ι.Π. Μεσολογγίου κ. Παναγιώτης Κατσούλης, κατά τη διάρκεια της συνάντησης εργασίας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 12/1/2011 .......στη Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.


Συγκεκριμένα τέθηκαν:

α) Η δημιουργία Εκκλησιαστικού Μουσείου στο Μεσολόγγι, στο οποίο θα εκθέτονται, θα συντηρούνται και θα αναδεικνύονται οι σημαντικοί εκκλησιαστικοί – βυζαντινοί θησαυροί της περιοχής μας.

β) Η ανάδειξη του χώρου ταφής του Ιωσήφ Ρωγών στον Άγιο Παντελεήμονα.

γ) Η αισθητική παρέμβαση βελτίωσης του χώρου έναντι των γραφείων της Ιεράς Μητροπόλεως και του Κήπου των Ηρώων.

δ) Η προστασία και ανάδειξη του Άη Σώστη και τέλος συζητήθηκε η συμβολή της εκκλησίας στη νέα δομή κοινωνικής μέριμνας που θα δημιουργηθεί από το δήμο για την καταπολέμηση των Ναρκωτικών στην περιοχή.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, δέχτηκε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τις προτάσεις του κου Δήμαρχου και εξέφρασε τη συγκατάθεση του στις προσπάθειες υλοποίησης τους που σύντομα θα ακολουθήσουν
 
πηγή : http://etoliko-news.blogspot.com/2011/01/blog-post_5396.html?spref=fb
 
 
 
 
σημ.:αναρτήσαμε το συγκεκριμένο δημοσίευμα  για ένα και μόνο λόγο - όλα τα τα θέματα που ετέθησαν μας αφορούν άμεσα και θα θέλαμε να τα δούμε να υλοποιούνται μια μέρα.
Πλίτικη του blog μας είναι να μην σχολιάζουμε τα τεκτενόμενα της πόλης μας αλλά να αναδυκνείουμε κάθε τι που μας ωθεί ένα βήμα μπρός.Αγαπάμε το Μεσολογγί που μας δίδαξε , μας γαλούχισε με αξίες και ιδανικά και το αντιλαμβανόμαστε πρώτα σαν "ιδέα" και έπειτα ως γεωγραφικό σημείο στο χάρτη και γι'αυτό πονάμε και θέλουμε να το βλέπουμε σαν πρωτοπόρο και σαν ένα μέρος που διδάσκει σε όποιον το επισκέφτεται αντί να τον απογοητεύει.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Εκδήλωση της Βυρωνικής εταιρείας για την 223η επέτειο των γενεθλίων του Λόρδου Βύρωνα



Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Ιμπραήμ πασάς - "ο πολιορκητής του Μεσολογγίου"


Ο Ιμπραήμ πασάς ήταν Καβαλιώτης. Την μάννα του την ξέρουμε σίγουρα. Ήταν Χριστιανή, χήρα κάποιου που λέγονταν Τουρματζής. Αυτή τη χήρα Τουρματζή παντρεύτηκε ο Μεχμέτ Αλής, ο κατόπιν αρχηγός της αιγυπτιακής δυναστείας, πού καταλύθηκε εδώ και μερικά χρόνια.




Όσο για τον πατέρα του Ιμπραήμ, οι γνώμες διχάζονται. Μερικοί τον θέλουν γιο της χήρας από τον πρώτο της γάμο και κάποιοι άλλοι πάλι, γνήσιο γιο του Μεχμέτ - Αλή, πού τον απόκτησε ύστερα από τον γάμο του με την χήρα.



Μάλλον ήταν γιος του Τουρματζή, γιατί η διαφορά ηλικίας του Μεχμέτ Αλή με τον Ιμπραήμ είναι μόλις είκοσι χρόνια και φαίνεται μάλλον πιθανό, ότι τον είχε η χήρα όταν παντρεύτηκε το Μεχμέτ.



Όπως και νάνε, δύο πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί. Πρώτα - πρώτα ότι ο Μεχμέτ Αλής αναγνώρισε και υιοθέτησε τον Ιμπραήμ κι' ύστερα ότι ο τελευταίος αυτός είχε προικισθεί από τη φύση με περίσσια εξυπνάδα, στρατιωτική ιδιοφυΐα, αδάμαστη θέληση και άγρια ένστικτα.



Δέκα μόλις χρονών τον πήρε ο πατέρας του, όταν στα 1799 κατέβηκε με το στρατό πού έστειλε ο σουλτάνος στην Αίγυπτο για να πολεμήσει τους Γάλλους.



Σε λίγα χρόνια ο Μεχμέτ Αλής βρέθηκε, από μικρός οπλαρχηγός του τουρκικού στρατού, να έχει τον τίτλο του Χεδίβη της Αιγύπτου, που είναι περίπου ανάλογος με τον αντιβασιλέα.



Στην Αίγυπτο ο Ιμπραήμ ανατράφηκε από Ευρωπαίους παιδαγωγούς. Αυτό όμως πολύ λίγο συνετέλεσε στο να ημερέψει τα άγρια ένστικτά του. Ήτανε τόσο άγριος στις εκδηλώσεις του, ώστε παιδί ακόμα σκότωσε πολλούς συνομηλίκους του στο παιχνίδι Τζιρίτ, που παιζόταν με κοντάρια τα οποία ριχνόταν επάνω από τα άλογα.



Για τον λόγο αυτό ο πατέρας του τον εξόρισε στο εσωτερικό της Αιγύπτου. Κι’ εκεί όμως δεν ησύχασε. Σε ηλικία μόλις 16 χρόνων, κατόρθωσε να καταρτίσει στρατιωτικά σώματα με τα οποία τρία χρόνια πολέμησε τις άγριες νομαδικές αραβικές φυλές, πού είχανε τότε κατακλύσει, την Αίγυπτο και τελικά τις ανάγκασε να υποταχθούν.



Η στρατιωτική του Ιδιοφυΐα φάνηκε κυρίους στον πόλεμο εναντίον μιας δυνατής τοπικής φυλής, των Βαχαβιτών. Όταν ο αδελφός του Τόσον απέτυχε στην εκστρατεία αυτή, ο Ιμπραήμ ανάλαβε την αρχηγία του στρατού και κατόρθωσε μέσα σε λίγο διάστημα, να νικήσει τους Βαχαβίτες, να καταλάβει, στα 1818, την πρωτεύουσά τους Ντεραγιέ και να αιχμαλωτίσει τον αρχηγό τους Αμπντουλάχ.



Για το κατόρθωμά του αυτό ο σουλτάνος τον ονόμασε Πασά της Μέκκας και βεζίρη με τρεις Ιππουρίδες. Του έδωσε δηλαδή τον ίδιο βαθμό πού είχε και ο πατέρας του.



Εγκαταστάθηκε τότε στο Κάιρο και διεύθυνε από εκεί όλες τις υποθέσεις της Αιγύπτου, συγκεντρώνοντας την εμπιστοσύνη, τόσο του πατέρα του όσο και των φυλάρχων.



Ολόκληρη την προσοχή του συγκέντρωσε τότε ο Ιμπραήμ, στην αναδιοργάνωση του στρατού και του στόλου. Για το σκοπό αυτό κάλεσε, δίνοντας μεγάλες αμοιβές και υψηλές θέσεις, σημαντικό αριθμό από τους ικανότερους Γάλλους αξιωματικούς του πεζικού και των τεχνικών οπλών. Ήταν η εποχή που στην Ευρώπη περιπλανιόταν αρκετές χιλιάδες Γάλλοι παλαίμαχοι, πού είχαν αποταχθεί από το γαλλικό στρατό μετά την καταστροφή του Ναπολέοντα.



'Όταν στα 1824 ο Μεχμέτ δέχτηκε την πρόταση του σουλτάνου, ν’ αναλάβει την καθυπόταξη της επαναστατημένης Ελλάδας, έκρινε - και δίκαια - ότι ο Ιμπραήμ ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο να αναλάβει τη δύσκολη αυτή επιχείρηση. Ήταν τότε ο Ιμπραήμ 35 χρόνων.



Αφού λοιπόν διορίστηκε από το σουλτάνο Μαχμούτ, Βαλής της Κρήτης και του Μοριά, συγκρότησε με τους Γάλλους οργανωτές του, τεράστιο για την εποχή στρατό και στόλο.



Ο στόλος είχε 100 πολεμικά πλοία με 2.500 κανόνια και 300 μεταγωγικά. Ο στρατός του πάλι περιλάμβανε 30.000 πεζούς, 10 πυροβολαρχίες, 2.000 Ιππείς, ένα σύνταγμα μηχανικού και 1.500 άτακτους Άλβανούς.



Ποτέ, ούτε πριν ούτε κατόπιν, η οθωμανική αυτοκρατορία, δε μπόρεσε να παρατάξει στην ελληνική επανάσταση, τόσο μεγάλες και άρτια οργανωμένες πολεμικές δυνάμεις.



Οι πυροβολάρχες και οι σκοπευτές των πυροβόλων ήταν όλοι παλαίμαχοι Γάλλοι. Επίσης και οι περισσότεροι από τους διοικητές των μονάδων πεζικού. Γαλλικό ήταν ολόκληρο το επιτελείο της στρατιάς. Αρχηγός του επιτελείου και σύμβουλος του Ιμπραήμ είχε διοριστεί ο Γάλλος συνταγματάρχης του μηχανικού Σέλβ, ο οποίος είχε εξισλαμιστεί και είχε πάρει το όνομα Σουλεϊμάν Βέης. Για ν' ανταμείψει τον εξωμότη αυτόν ο Ιμπραήμ τον πάντρεψε με μια πριγκίπισσα του ηγεμονικού οίκου του Μεχμέτ Αλή.



Με την τεράστια λοιπόν αυτή πολεμική δύναμη, περίφημα εκπαιδευμένη, εφοδιασμένη, και εξοπλισμένη, ξεκίνησε ο Ιμπραήμ από το Κάιρο στις 7 Ιουλίου 1824, για να σαρώσει την ελληνική επανάσταση.



Είχε μελετήσει πολύ την Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και φιλοδοξούσε να ακολουθήσει τα χνάρια του χρησιμοποιώντας την αντίθετη κατεύθυνση. Και όπως εκείνος, έλεγε, ξεκίνησε από την Ελλάδα για να κατακτήσει την Ανατολή, έτσι κι' ο Ιμπραήμ θα ξεκινούσε από την Ανατολή για να σαρώσει την Ελλάδα.



Την εποχή πού ξεκινούσε ο Ιμπραήμ τρομερός αδελφοσκοτωμός είχε σηκωθεί ανάμεσα στους Έλληνες. Το σαράκι της διχόνοιας, οι μικροεγωϊσμοί, τα προσωπικά συμφέροντα, οι φιλοδοξίες και η φιλοπρωτία, που αποτελούν ενδημικές αρρώστιες, της τόσο αξίας κατά τα αλλά ελληνικής φυλής είχαν καταστρέψει και εξουδετερώσει κάθε αξιόλογη πολεμική δύναμη στη στεριά.



Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη επαρκών οικονομικών μέσων και η κακή διαχείριση των λίγων που υπήρχαν, είχε παραλύσει το αξιόλογο ναυτικό της επανάστασης. Τα ελληνικά καταδρομικά και τα περίφημα πυρπολικά, που τόσες καταστροφές είχαν προξενήσει μέχρι τότε στους Τούρκους, βρίσκονταν δεμένα στα λιμάνια των Σπετσών, της Ύδρας και των άλλων ναυτικών νησιών.



Είναι αλήθεια ότι το άκουσμα του ξεκινήματος του Αιγύπτιου στρατηλάτη, έκανε τους Έλληνες να συνέλθουν, να αφήσουν, έστω και προσωρινά, τις διαμάχες τους και να σκεφθούν με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που τους απειλούσε. .Ό στόλος κινητοποιήθηκε.



Όλες οι δόξες του ελληνικού ναυτικού, οι ναύαρχοι των ναυτικών νησιών, ο Σαχτούρης, ο Μιαούλης, ο Αποστόλης και οι ατρόμητοι πυρπολητές, ο Κανάρης, ο Πιπίνος, ο Παπανικολής, ο Ματρόζος, ο Βάκος, ο Βατικιώτης, μπήκαν στα καράβια και τα πυρπολικά τους και με τη γενική αρχηγία του Μιαούλη, έδωσαν στις 24 και 29 Αυγούστου 1824, δυο ένδοξες ναυμαχίες ανάμεσα Κω και Αλικαρνασσού.



Σημαντικές ζημιές προξενήθηκαν στον αιγυπτιακό στόλο. Δύο από τα μεγαλύτερα πολεμικά του τινάχτηκαν στον αέρα από τα ελληνικά πυρπολικά. Πέντε φορτηγά πιάστηκαν από τον ελληνικό στόλο. Σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίσθηκαν πολλοί από τους στρατιώτες και τους ναύτες του Ιμπραήμ και ένα σημαντικό μέρος από τα εφόδιά του έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.



Αλλά και οι Αιγύπτιοι πολέμησαν γενναία. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ έβγαινε στον κίνδυνο όπως και ο τελευταίος στρατιώτης. Κι' έτσι οι ζημιές που προξενήθηκαν στα πολεμικά των Ελλήνων δεν ήταν μικρές. Σχεδόν όλα τα σκάφη χρειάζονταν επισκευή. Τα τρόφιμα άρχισαν να τελειώνουν. Έπειτα τα πυρπολικά, που ήταν ο τρόμος του αντιπάλου, είχαν όλα καεί και τα περισσότερα μάλιστα απ’ αυτά, χωρίς να φέρουν καμιά ζημιά στο στόλο του Ιμπραήμ.



Για τους λόγους αυτούς ο ελληνικός στόλος αναγκάστηκε να επιστρέψει στις βάσεις του κι' έτσι ο Ιμπραήμ εξακολούθησε χωρίς καμία ενόχληση το ταξίδι του στη Σούδα.



Δεκαπέντε μόνο ήμερες έμεινε ο Ιμπραήμ στη Κρήτη. Έπειτα, χωρίς καθόλου να πατήσει το πόδι του στη στεριά, ξεκίνησε για τη Ρόδο. Από εκεί παράλαβε 5.000 καινούργιους στρατιώτες και τεράστιες ποσότητες από τρόφιμα και πυρομαχικά,. που του έστειλε ο πατέρας του από την Αίγυπτο.



Σαν ξαναγύρισε στη Σούδα, αποβίβασε στρατεύματα, σκόρπισε την καταστροφή και την ερήμωση στην Κρήτη και στα κοντινά νησιά και χωρίς να χάση καθόλου καιρό, άρχισε τις ετοιμασίες για τη μεγάλη εκστρατεία του στο Μοριά.



Με 50 πολεμικά και πολλά φορτηγά, ξεκίνησε, στο τέλος Ιανουαρίου 1825, από τη Σούδα και στις 12 Φεβρουαρίου, χωρίς να συναντήσει αντίσταση, έφθασε στη Μεθώνη με 4.000 πεζούς και 600 ιππείς και κατασκήνωσε στον κάμπο.



Κι’ εκεί όμως δεν έμεινε. Ξαναγύρισε ο Ίδιος στη Κρήτη, ξαναφόρτωσε τα καράβια του κι' ανενόχλητος πάλι ξαναγύρισε στη Μεθώνη, στις 5 του Μάρτη φέρνοντας 7.000 ακόμη πεζούς και άλλους 400 ιππείς.



Από τότε η θέση των επαναστατών έγινε πολύ δύσκολη. Απεγνωσμένες μάχες δόθηκαν. Τραγικές ήττες ακολούθησαν. Τα άτακτα στίφη των παλικαριών του Μοριά και της Ρούμελης, δε στάθηκε δυνατό να αντιπαραταχθούν στην τακτική συγκρότηση του στρατού του Ιμπραήμ. Τα συγκεντρωτικά πυρά των πυροβόλων και οι επιθέσεις των αραπάδων με τη λόγχη, τρομοκράτησαν το άτακτο ελληνικό πεζικό και το διέλυσαν.



Η προσωρινή Κυβέρνηση συγκέντρωσε όσα στρατεύματα μπόρεσε. Έπιασαν το Κρεμμύδι, ένα χωριό δυο ώρες μακριά από τη Μεθώνη. Κι' εκεί όμως τα τμήματα του Ιμπραήμ με διοικητή το Γάλλο εξωμότη Φορέλ, τους επιτέθηκαν και τους διασκόρπισαν. Τη καταστροφή που έκανε το πεζικό τη συμπλήρωνε το Ιππικό. Δύο ίλες στο Νιόκαστρο διασκόρπισαν και κατάσφαξαν μεγάλη δύναμη από επαναστάτες.



Σε μικρό χρονικό διάστημα τα φρούρια Μεθώνης, Νεοκάστρου, Ναβαρίνου και Σφακτηρίας, πέσανε στα χέρια του Ιμπραήμ και περισσότεροι από 3.000 επαναστάτες είχαν σκοτωθεί. Όσοι γλίτωσαν σκορπίστηκαν. Οι Μοραΐτες έπιασαν τα βουνά και οι Ρουμελιώτες ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους.



Παρ' όλες όμως αυτές τις επιτυχίες του, ο Ιμπραήμ, με τη στρατιωτική ιδιοφυΐα που τον διέκρινε, κατάλαβε, ότι δεν θα μπορούσε εύκολα να υποτάξει την Πελοπόννησο. Έβλεπε το πείσμα των επαναστατών κι' ήταν βέβαιος ότι πολύ γρήγορα θα τους αντιμετώπιζε για δεύτερη φορά. Ήξερε ακόμη ότι το μάκρεμα ενός πολέμου σ' ένα έδαφος φανατικά εχθρικό, μπορούσε νάχη δυσάρεστο τέλος. Οι Γάλλοι σύμβουλοί του είχαν άλλωστε πικρή πείρα από την πρόσφατη τότε, καταστροφή του Ναπολέοντα στη Ρωσία, και ο ίδιος δεν ξεχνούσε το πάθημα του Δράμαλη.



Γι’ αυτό προσπάθησε να προσελκύσει τους Έλληνες δίνοντας υποσχέσεις στο λαό κι' αλλάζοντας συμπεριφορά στους επαναστάτες. Μοίρασε προκηρύξεις στην ύπαιθρο, καλώντας τους γεωργούς να ξαναγυρίσουν στις εργασίες τους. Υποσχέθηκε ασφάλεια ζωής, τιμής και περιουσίας. Κράτησε σιδερένια πειθαρχία στο στρατό του και έφθασε μέχρι να μαστιγώσει και να τουφεκίσει ακόμη όσους στρατιώτες του δεν συμμορφώθηκαν με τις αυστηρές του διαταγές, για το σεβασμό που είχε υποσχεθεί στους χωρικούς.



Συνεχίζοντας την πολιτική του αυτή και στους επαναστάτες, όχι μόνο δεν πείραξε κανέναν απ’ όσους παραδόθηκαν στο Ναβαρίνο, αλλά τους άφησε να φύγουν με τα όπλα τους. Κράτησε μόνο αιχμάλωτους τον αρχηγό της Φρουράς Γιωργάκη Μαυρομιχάλη και το στρατηγό Γιατράκο αλλά τους περιποιήθηκε πολύ. Αργότερα τους αντάλλαξε με δυο Τούρκους πασάδες πού είχαν πέσει στα χέρια των Ελλήνων.



Τα πράγματα όμως γρήγορα του έδειξαν, ότι τίποτε δεν θα κατάφερνε και μ’ αυτό τον τρόπο. Και τότε έδειξε, σ' όλη τους την έκταση, τα άγρια ένστικτα που κυριαρχούσαν στη ψυχή του. Λίγες ημέρες αργότερα, αφού συγκρότησε πολυάριθμη και ισχυρή φάλαγγα, ξεκίνησε για τη Μεσσηνία. Στο δρόμο συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Ο Παπαφλέσσας με 1.600 επαναστάτες ταμπουρωμένος στους βράχους του Μανιακίου τον σταμάτησε. Έδωσε τρομερή μάχη με το θρυλικό ρασοφόρο, σ’ ένα από τα ηρωικότερα επεισόδια του ιερού αγώνα.



Ύστερα από διήμερο σκληρό αγώνα ο Ιμπραήμ, αφού άφησε χίλιους νεκρούς στους βράχους του Μανιακίου, κατόρθωσε να περάσει στο Μεσσηνιακό κάμπο, χωρίς να συναντήσει άλλη αντίσταση. Έφτασε στη Μεσσήνη, την εκαψε απ’ άκρη σ' άκρη. Προχώρησε στη Καλαμάτα, την έκαψε κι' αυτή και τράβηξε για τη Μάνη.



Στον Αλμυρό, έξη χιλιόμετρα ανατολικά από τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, είναι τα δυτικά σύνορα της Μάνης. Εκεί τα πράγματα άλλαξαν. Τρεις χιλιάδες Μανιάτες βρίσκονται ταμπουρωμένοι μες απόφαση να του κόψουν το πέρασμα στην πατρίδα τους. Δυο ολόκληρα μερόνυχτα τους πολεμά αδιάκοπα. Τελικά δεν κατάφερε να προχωρήσει στη Μάνη κι' αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει στην Καλαμάτα, αφήνοντας πυκνό στρώμα από πτώματα των στρατιωτών του στις πλαγιές του βουνού της Σέλιτσας. Έμεινε ο Ιμπραήμ δυο - τρεις μέρες στην Καλαμάτα για να ξεκουράσει το στρατό του κι' υστέρα προχώρησε προς το οροπέδιο της Τρίπολης. Στο Λιοντάρι βρήκε αντίσταση από τους επαναστάτες πού είχαν συγκεντρωθεί από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, το γιο του Γενναίο, τον Κανέλλο Δεληγιάννη και άλλους αρχηγούς. Έδωσε μάχη, ανέτρεψε τους επαναστάτες και προχώρησε προς την Τρίπολη η οποία είχε εγκαταλειφθεί.



Μπήκε στη Τρίπολη στις 9 Ιουνίου 1825 και χωρίς να χάσει καιρό προχώρησε στην Αργολική πεδιάδα. Τέσσερις ημέρες αργότερα κυρίεψε και έκαψε το Άργος και κατόπιν, προσωπικώς και με 80 διαλεγμένους ιππείς, έφθασε μέχρι τις πόρτες του Ναυπλίου, που ήταν η έδρα της ελληνικής κυβέρνησης.



Την επομένη προσέβαλε τους Μύλους της Λέρνης, όπου όμως αποκρούσθηκε από το Δημήτριο Υψηλάντη, το Μακρυγιάννη κι’ ένα λόχο φιλελλήνων. Ξαναγύρισε κατόπιν στην Τρίπολη, εξουδετερώνοντας όλες τις μικρές αντιστάσεις που συνάντησε στο δρόμο και σκορπίζοντας παντού στο πέρασμά του τη καταστροφή και την ερήμωση.



Έτσι, πριν τελείωση ο χρόνος, βρέθηκε κυρίαρχος ολόκληρης της Πελοποννήσου, εκτός από τη Μάνη και τα βουνά, στα οποία κατέφυγαν όσοι από τους πολεμιστές σώθηκαν. Έμεινε ακόμα στα χέρια των επαναστατών και το Ναύπλιο πού ήταν η έδρα της κυβέρνησης και πού είχαν μαζευτεί χιλιάδες πειναλέα γυναικόπαιδα, όσα είχαν γλιτώσει από την αιχμαλωσία ή το μαχαίρι του Ιμπραήμ.



Στις 14 Δεκεμβρίου ο Ιμπραήμ έφθασε στην Πάτρα κι' από εκεί πέρασε στο Μεσολόγγι, για να ενισχύσει την πολιορκία, που από πολύ καιρό έκανε εκεί ο Μεχμέτ - Ρεσίτ πασάς.



Όταν έπεσε και το Μεσολόγγι ξαναγύρισε στην Πελοπόννησο και επιτέθηκε, στις αρχές Μαΐου 1826, εναντίον του Μεγάλου Σπηλαίου. Βρήκε όμως εκεί σκληρή αντίσταση και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Έτσι ξαναγύρισε στη Μεθώνη.



Αφού αναπαύθηκε μερικούς μήνες ο στρατός του, αποφάσισε για δεύτερη φορά μεγάλη εκστρατεία εναντίον της Μάνης. Έπαθε όμως μεγάλες καταστροφές στον Αλμυρό, στο Διρό, στο Κακοσκάλι της Ανδρούβιστας και στον Πολυάραβο και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.



Με όλες του τις στρατιωτικές επιτυχίες ο Ιμπραήμ δεν κατώρθωνε να υποτάξει την Πελοπόννησο. Έπαψαν να τοΰρχωνται καινούριες ενισχύσεις από την Αίγυπτο. Γι' αυτό αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την παλιά του μέθοδο, να πάρει δηλαδή με το μέρος του τους κατοίκους, με καλή συμπεριφορά και υποσχέσεις.



Βάζοντας σ' εφαρμογή το σχέδιό του αυτό, διέταξε τους στρατιώτες του να μην ενοχλούν τους κατοίκους, να μην καταστρέφουν τα σπαρτά και να πληρώνουν όσα είδη έπαιρναν από τους χωρικούς για τη διατροφή τους.



Μοίραζε ακόμη συγχωροχάρτια σ' όσους παρουσιάζονταν στον Ιμπραήμ και δήλωναν υποταγή. Με τον τρόπο αυτό είχε κάποιες επιτυχίες, στον απαυδισμένο από τις καταστροφές λαό, και ακόμη σε μερικούς κατώτερους οπλαρχηγούς.



Τις επιτυχίες του όμως αυτές εξουδετέρωσε ο Κολοκοτρώνης, σκοτώνοντας τον προσκυνημένο οπλαρχηγό Νενέκο, και βάζοντας φωτιά στα σπίτια και τα χωριά όσων λιποψυχούσαν.



Ο Ιμπραήμ βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οι αρρώστιες και ο συστηματικός κλεφτοπόλεμος που έκαναν οι επαναστάτες αραίωσαν σημαντικά το στρατό του, ενώ άρχισαν να του λείπουν και τα εφόδια.



Βλέποντας λοιπόν ότι δεν θα κατόρθωνε τελικά να υποτάξει την Πελοπόννησο, που ήταν η κυριότερη εστία της επανάστασης, ούτε με απειλές ούτε με υποσχέσεις, πρότεινε στο σουλτάνο Μαχμούτ να εξανδραποδίσουν όλους τους κατοίκους και να αποικίσουν τη χερσόνησο αυτή με Αιγυπτίους και Αραπάδες.



Με όλα ταύτα η επανάσταση στην Ελλάδα περνούσε τη δυσκολότερη καμπή της. Ύστερα από την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και την πτώση της ακροπόλεως των Αθηνών, μεγάλη απογοήτευση είχε κυριεύσει τους επαναστάτες. Κι' ο Ιμπραήμ ετοιμάζονταν να καταστρέψει την Ύδρα και να πολιορκήσει το Ναύπλιο, που αποτελούσαν, ύστερα από τη Μάνη, τα δυο τελευταία φρούρια που βρίσκονταν στα χέρια των επαναστατών.



Τον πρόλαβαν όμως τα πολιτικά γεγονότα. Η καταστροφή του στόλου του στο Ναβαρίνο και η συνθήκη που υπέγραψε ο πατέρας του στην Αλεξάνδρεια τον υποχρέωσαν να φύγει από την Ελλάδα.



Φεύγοντας από την Πελοπόννησο, στις 10 Οκτωβρίου 1828, με τα υπολείμματα του στόλου του, πήρε μαζί του στην Αίγυπτο 3.000 γυναικόπαιδα και αιχμαλώτους Έλληνες και τους εγκατέστησε στο Κάιρο, σε ιδιαίτερη συνοικία, που ονομάσθηκε Μοραλία, από το Μοριά που προέρχονταν οι κάτοικοί της.



Γυρίζοντας στην Αίγυπτο ο Ιμπραήμ πάλι δεν ησύχασε. Κατάρτισε ισχυρό στρατό και στόλο και κατέλαβε τη Συρία. Στις 20 Δεκεμβρίου 1832 νίκησε το μεγάλο Βεζίρη του Σουλτάνου Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά, με τον οποίο επτά χρόνια νωρίτερα είχε συμπολεμήσει στο Μεσολόγγι.



Ο Σουλτάνος, φοβισμένος από τις επιτυχίες του Ιμπραήμ, του παραχώρησε το πασαλίκι των Αδάνων και στον πατέρα του Μεχμέτ Αλή ολόκληρη τη Συρία.



Μ' όλα ταύτα ο Ιμπραήμ και πάλι δεν ησύχασε. Κήρυξε για δεύτερη φορά τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας στα 1839. Αφού κατατρόπωσε στη Νεζίβ 60.000 στρατό που έστειλε ο σουλτάνος εναντίον του, βάδισε για να καταλάβει την ίδια την Κωνσταντινούπολη και θα το κατόρθωνε, γιατί ο Μαχμούτ δεν είχε στη διάθεση του άλλον αξιόμαχο στρατό για να τον εμποδίσει. Ή διάλυση όμως της οθωμανικής αυτοκρατορίας θεωρήθηκε ασύμφορη από τις δυνάμεις της Ευρώπης.



Για το λόγο αυτό οι στόλοι της Αγγλίας, Πρωσίας, Αυστρίας και Ρωσίας, αποκλείσανε τα παράλια της Συρίας και υποχρέωσαν τον Ιμπραήμ να υπογράψει μια άδικη γι' αυτόν συνθήκη, με την οποία η Αίγυπτος έχανε ακόμη και τη Συρία. Στη ναυτική αυτή επιχείρηση πήρε μέρος και η Ελλάδα με δυο πλοία της.



Στα 1844 ο Ιμπραήμ έπαθε φυματίωση και πήγε στην Ιταλία για θεραπεία. Στα 1847, αφού καλυτέρεψε η υγεία του, ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου ο Βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος τον δέχτηκε με μεγάλες τιμές.



Στα 1848, με πρόσκληση του σουλτάνου, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και πήρε επίσημα τον τίτλο του αντιβασιλέα της Αιγύπτου, αντικαθιστώντας τον πατέρα του πού είχε πάθει γεροντική παράλυση.



Ξαναγυρίζοντας στο Κάιρο ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα, για την ολοκλήρωση της αναμορφωτικής προσπάθειας που είχε αρχίσει ο πατέρας του. Ήταν παλιό του όνειρο ο εκσυγχρονισμός της Αιγύπτου, που βρισκόταν την εποχή εκείνη σε πρωτόγονη κατάσταση.



Περιστοιχισμένος από ειδικούς Ευρωπαίους επιστήμονες, δόθηκε ολόψυχα στην εκπολιτιστική αυτή προσπάθεια. Οργάνωσε την εκπαίδευση, την έκανε υποχρεωτική και έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία μεγάλων εκπολιτιστικών έργων.



Συναντούσε όμως επίμονη αντίδραση στην προσπάθειά του από τις πρωτόγονες ντόπιες φυλές και τον Αμπα - πασά, γιο του μεγαλύτερου αδελφού του, που είχε κιόλας οριστεί από το Μεχμέτ - Αλή διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου. Κάθε ενέργειά του προσέκρουε στην οπισθοδρομικότητα του ανηψιού του, που αντιδρούσε-από θρησκευτικό φανατισμό.



Άλλωστε και η υγεία του, που μέρα με την ημέρα χειροτέρευε, δεν του επέτρεπε να αναπτύξεο όλη του τη δραστηριότητα. Πριν κλείσει χρόνος από την επιστροφή του, ο Ιμπραήμ πέθανε από δυσεντερία λίγους μήνες πριν από το θάνατο του πατέρα του. Από τους Γάλλους γιατρούς διαδόθηκε ότι τον δηλητηρίασαν οι εχθροί του στην Πόλη. Μα δεν φαίνεται πιθανό.



Άφησε ένα γιο, τον Ισμαήλ, που βασίλεψε στην Αίγυπτο από το 1863 μέχρι το 1879 και υπήρξε η πιο ευγενική φυσιογνωμία της αιγυπτιακής δυναστείας. Είχε άρτια ευρωπαϊκή μόρφωση και συνέχισε με πίστη το εκπολιτιστικό έργο του πατέρα του. Η χρονική περίοδος της βασιλείας του συνδέεται με τη δημιουργία των μεγαλυτέρων έργων πολιτισμού της Αιγύπτου, ανάμεσα στα οποία είναι και το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ.



Αυτός ήταν, ο Ιμπραήμ, που τα’ όνομά του τόσο πολύ συνδέθηκε με την Ελλάδα στην εποχή της επανάστασης του 1821. Στάθηκε ο σκληρότερος και πιο επικίνδυνος αντίπαλός μας. Κανείς όμως δεν μπορεί ν' αρνηθεί ότι ήταν γενναίος στρατιώτης και άξιος αρχηγός.



Από το βιβλίο του Γ.Α. Μαραβελέα «Σκίτσα από την Επανάσταση του 1821», Γ’ έκδοση, Θεσσαλονίκη 1959.





 
*/*Ευχαριστούμε που μας επισκεφθήκατε!*/*